Michał Bałucki

Z Wikipedii

Michał Bałucki, popiersie na krakowskich plantach

Michał Bałucki, pseudonim Elpidon (ur. 29 września 1837 w Krakowie, zm. 17 października 1901 w Krakowie) - polski powieściopisarz i komediopisarz.

Pochodził z rodziny mieszczańskiej (jego ojciec był krawcem, a matka neofitką z Kochmanów). Uczęszczał do krakowskiego gimnazjum Św. Anny, a następnie na wydział matematyczno-fizyczny, a potem historyczno-literacki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Należał do organizacji przedburzowców. Nie walczył w powstaniu styczniowym, ale aktywnie uczestniczył w organizacjach spiskowych w Galicji. Otrzymał rok więzienia za działalność konspiracyjną (aresztowany pod koniec 1863).

Debiut literacki to wydane 1861 roku poematy na motywach ludowych. Przeszedł na pozycje pozytywistyczne i propagował je w swojej twórczości. W satyryczny sposób atakował galicyjską arystokrację, a także wykpiwał mieszczaństwo w nią zapatrzone.

Pod koniec życia wiódł spór z ruchem młodopolskim, zrozpaczony popełnił samobójstwo.

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów Michała Bałuckiego

Powieści:

• 1864 Przebudzenie
• 1866 Młodzi i starzy
• 1870 Błyszczące nędze
• 1871 Żydówka (powieść)
• 1872 O kawał ziemi
• 1874 Z obozu do obozu
• 1881 Pańskie dziady
• 1881 Typy i obrazki krakowskie
• 1885 W żydowskich rękach
• 1887 Pan burmistrz z Pipidówki

Komedie:

• 1867 Radcy pana radcy
• 1871 Polowanie na męża
• 1871 Pracowici próżniacy
• 1873 Emancypowane
• 1879 Krewniaki
• 1880 Sąsiedzi
• 1881 Grube ryby
• 1883 Sąsiedzi : Dom otwarty
• 1889 Sąsiedzi : Ciężkie czasy
• 1890 Sąsiedzi : Klub kawalerów