Medal Za Długoletnią Służbę
Z Wikipedii
Medal "Za Długoletnią Służbę" – polskie odznaczenie cywilne z okresu przedwojennego, nadawane przez ministrów.
 |
|
|
Medal "Za Długoletnią Służbę" ustanowiony został ustawą z 8 stycznia 1938. Dzielił się na trzy stopnie:
- złoty medal,
- srebrny medal,
- brązowy medal,
[edytuj] Zasady nadawania
Prawo do medalu uzyskiwało się z tytułu pracy w służbie Państwa lub instytucji publicznoprawnych. Po 10 latach służby pełnionej po 11 listopada 1918 uzyskiwało się brązowy medal, po 20 latach - srebrny, po 30 latach miał być przyznawany medal złoty, do czego nie doszło z powodu wojny. Przerwy w okresach służby lub opuszczenie służby nie stanowiły przeszkody w nadaniu medalu.
Medal nadawali właściwi ministrowie lub inne naczelne organy władzy państwowej. Koszty nadania medalu ponosił odznaczony.
Medalu nie otrzymywały osoby skazane prawomocnym wyrokiem sądowym lub dyscyplinarnym, jeśli pociągał za sobą rozwiązanie stosunku służbowego lub osoby, z którymi z ich winy rozwiązano umowę o pracę. Po ponownym przyjęciu do służby, osoby takie miały prawo do przyznania medalu, po przesłużeniu odpowiednich okresów, liczonych od dnia ponownego przyjęcia do służby.
[edytuj] Opis odznaki
Odznaką Medalu "Za Długoletnią Służbę" był okrągły medal o średnicy 35 mm. Na awersie miał godło państwowe - orła w otoku stylizowanego ornamentu. W dolnej części na obrzeżu był napis: ZA · DŁUGOLETNIĄ · SŁUŻBĘ. Na rewersie znajdowała się duża cyfra rzymska: X, XX lub XXX, a pod nią gałązka laurowa.
Wstążka medalu: szerokości 37 mm, koloru amarantowego z pionowym pasem białym szerokości 11 mm pośrodku.
Medal noszono na lewej stronie piersi, w kolejności po polskich odznaczeniach państwowych, a przed odznaczeniami zagranicznymi.
Zobacz też:
