Kokaku

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kokaku, Kokaku Tenno (jap. 光格天皇), (urodzony 23 września 1771, zmarły 11 grudnia 1840) - 119. cesarz Japonii; panował w latach 1779-1817. Jego prywatne imię to Moruhito, później Tomohito.

[edytuj] Biografia

Kokaku nie pochodził z właściwego odgałęzienia japońskiego rodu cesarskiego, pochodził z odgałęzienia Kanin, jednej z pięciu gałęzi japońskiego rodu cesarskiego. Był synem Sukehito, dalekiego kuzyna cesarza. W dzieciństwie żył blisko cesarza, jednak nikt nie spodziewał się, że zostanie jego następcą. Cesarz Go-Momozono, który nie doczekał się syna, umierając w 1779, na łożu śmierci adoptował ośmioletniego Moruhito i wyznaczył go na swego następcę. 16 grudnia 1779 odbyła się intronizacja.

Podczas rządów Kokaku, dwór cesarski odzyskał autorytet wśród ludu, kiedy ten złożył propozycję pomocy szogunatowi Tokugawa, i rozpoczął negocjacje z Rosją na temat sporu rosyjsko-japońskiego o tereny północnej Japonii. Stał się lubiany przez ród Tokugawa, który nadał jemu przybranego ojcu tytuł Spełniony cesarz (jap. 太上天皇, czyt. Daijo Tenno).

Kokaku był nadzwyczaj utalentowany, posiadał wielką chęć do nauki. Zbudował w Japonii wiele świątyni, profesjonalnie organizował także wielkie święta. Bardzo cieżko pracował nad świątecznymi ceremoniami na dworze cesarskim, co mu się bardzo udawało. Panował na tronie cesarskim przez 31 lat. 7 maja 1817 abdykował on na rzecz swego czwartego syna, cesarza Ninko.

Kokaku żył w czasie, gdy cesarze żyli bardzo krótko, i najczęściej ginęli. Był on pierwszym cesarzem Japonii od czasów cesarza Ogimachi który przeżył więcej niż 40 lat, będąc na tronie. Miał on łącznie siedem żon i osiemnaście dzieci, w tym ósemkę synów i dziesiątkę córek. Zmarł 11 grudnia 1840, w wieku 61 lat.

Poprzednik
Go-Momozono