Koń achał-tekiński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Koń achał-tekiński - rasa konia domowego.

Spis treści

1 Historia/pochodzenie
2 Budowa
3 Ogólnie
4 Wzrost
5 Maść
6 Miejsce hodowli

[edytuj] Historia/pochodzenie

Informacje na temat ich pochodzenia są sprzeczne i niejasne. Wiadomo jednak, że konie te wywodzą się od koni turkmeńskich. Podczas licznych wojen i grabieży ich hodowla zaczynała się chybić ku upadkowi. Udało się ją odbudować dzięki arabskim klaczom (1336 r. - 1405 r.). Krew achał - teńska płynie w żyłach wielu rasach koni europejskich, dzięki ogierowi Turkmain'owi Attie'mu i jego 17 synom, kryjących we wschodniopruskiej hodowli koni gorącokrwistych. Ogier Berley Turk (prawdopodobnie rasy turkmeńskiej lub czystej krwi arabskiej) dał początek jednemu z podstawowych rodów hodowli pełnej krwi angielskiej.

[edytuj] Budowa

Niestety konie te mają wiele wad postawy. Głowa o prostym profilu, osadzona na długiej (często jeleniej) szyi. Łopatki są zwykle stromo ustawione. Kłąb dość wyraźny. Posturą niczym chart. Pierś (aż nazbyt) wąska. Grzbiet często jest zbyt długi. Zad ścięty i dobrze umięśniony. Podudzie - słabo. Kończyny długie, wytrzymałe. Kopyta twarde.

[edytuj] Ogólnie

Konie te słyną z wytrzymałości. Jest to rasa pustynna, więc przystosowała się zarówno do bardzo wysokich temperatur, jak i wyjątkowo niskich. Umie pokonywać bardzo długie dystanse, bez odpoczynku, czy pojenia. W 1935 r. odbył się słynny na cały świat bieg z Asztabanu do Moskwy. Startowały tam konie achał - tekińskie oraz spokrewnione z nimi - jońskie. Trasa wynosiła 4128 km, z czego 960 km prowadziło przez pustynię. Wyścig trwał 84 dni. Tego rekordu nigdy nie udało się pobić. W 1960 roku, na olimpiadzie achał - teński ogier Absent, zdobył złoty medal. Konie tej rasy osiągają wiele sukcesów w sporcie, m. in. dzięki sile, wytrwałości i odporności, jakimi obdarzyła je natura.