Kieżmarski Szczyt
Z Wikipedii
Kieżmarski Szczyt | |
Kocioł pod Kieżmarskim Szczytem (po lewej) |
|
Państwo | Słowacja, Europa |
Pasmo | Tatry, Karpaty |
Wysokość | 2 558 m n.p.m. |
Data zdobycia | XVII wiek |
Kieżmarski Szczyt (słow. Kežmarský štít) – wysoki, zwornikowy wierzchołek (2558 m n.p.m.) w bocznej grani Tatr. Ściany Kieżmarskiego Szczytu górują nad dolinami:
- Miedzianą Kotliną (Medená kotlina) – odnoga Doliny Dzikiej (Veľká Zmrzlá dolina) należącej do systemu Doliny Kieżmarskiej (Dolina Bielej vody Kežmarskej)
- Świstówką Huncowską (Huncovská kotlinka) – górne piętro Doliny Huncowskiej
- Lejkowym Kotłem i Cmentarzyskiem, należącymi do Doliny Łomnickiej (Skalnatá dolina).
Kieżmarski Szczyt oddzielony jest od Wideł (Vidly) przez Kieżmarska Przełęcz (Kežmarská štrbina) 2463 m n.p.m., od Huncowskiego Szczytu (Huncovský štít) – 2351 m n.p.m. przez Huncowską Przełęcz (Huncovské sedlo) 2307 m n.p.m.. Na północ od Kieżmarskiego Szczytu znajduje się Mały Kieżmarski Szczyt (Malý Kežmarský štít), dawniej uważany za niższy wierzchołek masywu Kieżmarskiego. Pomiędzy Kieżmarskimi Szczytami znajduje się Wyżnia Kieżmarska Przełęcz (Vyšná Kežmarská štrbina).
W południowo-wschodniej grani Kieżmarskiego Szczytu, pomiędzy Kieżmarskim Szczytem a Huncowską Przełęczą znajdują się niewysokie kulminacje i przełęcze:
- Wyżni Kieżmarski Przechód (Kežmarska priehyba)
- Kieżmarska Czuba (Kežmarský hrb)
- Niżni Kieżmarski Przechód (Nižná Kežmarská priehyba)
- Mała Kieżmarska Czuba (Malý Kežmarský hrb).
Dla taterników najciekawsze są ściany schodzące do Doliny Łomnickiej. Sam szczyt dostępny jest także dla turystów, ale tylko w towarzystwie przewodnika. Nazwa szczytu pochodzi od spiskiego miasta Kieżmark.
Pierwsze wejścia nie są dokładnie odnotowane. Wiadomo, że szczyt był odwiedzany już na początku XVII wieku. Prawdopodobne jest, że w 1615 na szczycie był David Frölisch (uczeń liceum w Kieżmarku, późniejszy matematyk) z szkolnymi kolegami. Po tych pierwszych wejściach (w XVIII w. I na początku XIX wieku) nastąpiła przerwa, która trwała do połowy XIX wieku. Z okresu późniejszego znane są wejścia: Eustachego Wołoszczaka 9 sierpnia 1858, zimą Günter Oskar Dyhrenfurth, Alfred Martin 8 marca 1906.