Karol de Leon
Z Wikipedii
Hrabia Karol (Charles) de Léon-Denuelle (1806, Paryż, - 15 kwietnia 1881, Pontoise) był najstarszym (naturalnym) synem cesarza Napoleona I.
Jego matka, Eleonore Denuelle de la Plaigne (1787 - 1868), była lektorką w domu siostry Napoleona Karoliny Murat, która osobiście pośredniczyła w nawiązaniu romansu między bratem a nauczycielką domową, prawdopodobnie by zepsuć krew szwagierce Józefinie, niezbyt lubianej w rodzinie Bonaparte.
W roku 1806 Eleonora zaszła w ciążę i urodziła syna Karola, jako ojca podając cesarza. Nie cieszyła się najlepszą reputacją, więc Napoleon nie chciał początkowo uznać syna i zezwolić na nadanie mu swego imienia, tak że chłopiec na chrzcie otrzymał tylko pół imienia cesarskiego - Léon. Potem (ok.1814), gdy młodzieniec zaczął wykazywać wysokie podobieństwo rysów do cesarza, ten zmienił zdanie, mianując go hrabią i zabezpieczając roczną rentą 75 000 franków w złocie, której Karolowi nigdy nie wypłacono, gdyż wkrótce po zapisie upadła monarchia napoleońska.
Od roku 1815 Karol wychowywał się okresowo w domu babki, matki Napoleona, która też potem , wraz z jego przyrodnim bratem Aleksandrem Walewskim i ojczymem Walewskiego hrabią d'Ornano finansowała mu studia w Heidelbergu. Studiów nie ukończył i zajął się ryzykownymi projektami, jak konstrukcją łodzi podwodnych, na czym stracił wielkie pieniądze. Próbował kariery oficerskiej, ale go wkrótce zwolniono ze względu na nieposłuszeństwo, z tych samych powodów relegowano go później z seminarium duchownego, gdy nagle zapragnął zostać księdzem.
Karol de Leon przebywał potem w Londynie, gdzie po przegranym procesie ze swoją własną matką o spadek dostał się do więzienia dla dłużników, gdzie przesiedział dwa lata, po czym musiał zamieszkać w przytułku dla bezdomnych. Umarł by prawdopodobnie z głodu, gdyby nie pomoc finansowa kuzyna, Ludwika Napoleona Bonapartego.
W roku 1848 Karol powrócił do Francji i zajął się polityką jako działacz partii socjalistycznej, zaciętych przeciwników kuzyna, prezydenta Ludwika Napoleona. Szybko porzucił tę nową karierę i prowadził odtąd wraz z żoną Françoise Fanny Jonet (1831 - 1899) życie wagabundy w Anglii, Niemczech i Italii.
Po roku 1870 wrócił do Francji i zamieszkał w Pontoise, gdzie zmarł w 75 roku życia. Pochowany jest w grobowcu rodzin Denuelle i Léon na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Miał czworo dzieci. Jego wnuk Charles de Léon (1911 - ok. 1980) był ostatnim z tej linii Bonapartów.
