Kakure kirishitan

Z Wikipedii

Kakure kirishitan - chrześcijańska wspólnota religijna powstała w XVII wieku w Japonii, która do XIX wieku działała w ukryciu i nie posiadała hierarchii duchownej. Rozwój Kakure kirishitan związany był z wydaniem przez władze japońskie w 1614 roku zakazu praktykowania chrześcijaństwa oraz z wydaleniem misjonarzy europejskich. Wygnanie duchownych katolickich oraz przymus przyjęcia przez katolików buddyzmu lub shinto spowodował, że część z nich nie godząc się na prześladowania przyjęła postawę synkretyzmu. Wierni publicznie praktykowali państwową religię natomiast duchowo i skrycie celebrowali obrzędy i modlitwy chrześcijańskie.

Rozwój ukrytego chrześcijaństwa wśród japońskich katolików nastąpił po 1629 roku, gdy zaczęły się prześladowania religijne oraz przymusowe nawracanie wiernych na religie tolerowane. Wprowadzono nadzór policyjny nad rodzinami o korzeniach chrześcijańskich, wprowadzono karę śmierci dla opornych, którzy publicznie nie wyrzekli się swojej wiary. Nakazano im uczestniczenie w ceremonii fumie polegąjacej na niszczeniu i profanowaniu chrześcijańskich symboli religijnych. Wszystkie te obostrzenia i kary zmusiły chrześcijan japońskich do zejścia do podziemia.

Chrześcijanie Kakure kirishitan zorganizowani byli w tajne stowarzyszenia mon, którymi z braku osób duchownych przewodniczyli świeccy przywódcy noszący tytuł ujiyaku lub chōkata. Urząd tych zwierzchników kościoła był dziedziczny i posiadali oni największą wiedzę w sprawach wiary. Do ich kompetencji należało przestrzeganie kalendarza liturgicznego oraz znajomość doktryny i modlitw po łacinie. W przypadku, gdy wspólnota Kakure kirishitan była niewielka na jej czele stał mizukata czyli człowiek wybrany przez społeczność do przeprowadzania sakramentu chrztu. Wspólnoty Kakure kirishitan posiadały poza tym oshiekata - osobę, która codziennie odmawiała modlitwy i przewodniczyła nabożeństwom oraz katechetów, których zadaniem było nauczanie religii.

Obrzędy religijne Kakure kirishitan były połączeniem obrzędów buddyjskich i chrześcijańskich. Publicznie celebrowano nabożeństwa przed wizerunkami bóstw japońskich, ale skrycie za nimi ukrywano obrazy świętych katolickich lub krzyże. Modlono się do nich po cichu lub w myślach recytując po łacinie: Ojcze Nasz lub modlitwy skierowane do Matki Boskiej. Praktykowano wyznanie winy przed innymi współwyznawcami, co miało zapewnić rozgrzeszenie.

Ruch Kakure kirishitan wyszedł z podziemia po 1868 roku. Doczekali się oni jednak tolerancji religijnej dopiero w 1889 roku. Większość członków wspólnoty w XIX wieku przyłączyła się do kościoła katolickiego. Część jednak postanowiła dalej praktykować swoje tradycje i utworzyła niezależną wspólnotę z pogranicza chrześcijaństwa Hanare kirishitan. Grupa ta nadal celebruje stare zwyczaje i izoluje się od reszty japońskich chrześcijan.