Jordi Arrese

Z Wikipedii

Jordi Arrese (ur. 29 sierpnia 1964 w Barcelonie), tenisista hiszpański, wicemistrz olimpijski 1992.

Jego kariera w tenisie zawodowym przypadła na lata 1982-1996. W listopadzie 1991 zajmował najwyższą pozycję w rankingu światowym w karierze - 23.; w rankingu deblowym najwyżej był u schyłku kariery, na pozycji nr 62 w sierpniu 1995. Wygrał łącznie 6 turniejów najwyższej rangi (Grand Prix albo ATP Tour) w singlu i 4 w deblu. Specjalizował się w grze z głębi kortu, jego ulubioną nawierzchnią - jak większości Hiszpanów - była mączka ceglana.

W 1986 był w półfinale turnieju w Nicei. W 1987 w drodze do III rundy (1/16 finału) w wielkoszlemowym French Open wyeliminował czołowego gracza amerykańskiego, Brada Gilberta. W 1988 dotarł do półfinału prestiżowego turnieju w Hamburgu (otwarte mistrzostwa Niemiec), rok później był w półfinale w Rzymie (otwarte mistrzostwa Włoch) oraz po raz pierwszy w finale (Madryt). W lutym 1989 debiutował w reprezentacji daviscupowej w meczu (zwycięskim) z Meksykiem, wygrał jeden mecz w grze pojedynczej (jeden także przegrał). Był także w reprezentacji Hiszpanii w Drużynowym Pucharze Świata.

W 1990 w barwach narodowych w Drużynowym Pucharze Świata odniósł cenne zwycięstwa nad Beckerem i ponownie B. Gilbertem. Wygrał pierwsze turnieje najwyższej rangi - w San Remo i Pradze. Także dwa turnieje wygrał w kolejnym sezonie (Madryt i brazylijskie Buzios). Trzy dalsze finały - Genua, Hilversum (w ćwierćfinale pokonał przyszłego mistrza kortów ziemnych Mustera) i Ateny (porażka w finale z Bruguerą) - zapewniły mu najwyższe miejsce w karierze w rankingu światowym.

Sezon 1992 przyniósł mu jeden z największych sukcesów w karierze. Dotarł do finału gry pojedynczej na igrzyskach olimpijskich w rodzinnej Barcelonie. W ostatnim meczu turnieju nie sprostał po dramatycznej walce Szwajcarowi Rossetowi 6:7, 4:6, 6:3, 6:4, 6:8. W tym samym sezonie wygrał piąty turniej w karierze - w Atenach (finałowy przeciwnik Bruguera poddał mecz z powodu kontuzji) oraz dotarł do finału w Hilversum. Po raz drugi i ostatni wystąpił także w reprezentacji w Pucharze Davisa - zdobył punkt w pojedynku o pozostanie w Grupie Światowej Pucharu z Izraelem.

W 1993 wygrał ponownie turniej w Atenach (pokonał w finale Berasategui). W kolejnych latach nie odnosił już większych sukcesów w grze pojedynczej, docierając nadal najdalej do ćwierćfinałów i półfinałów dużych turniejów. Był m.in. półfinalistą w Umagu 1994 oraz ćwierćfinalistą w Barcelonie, Atlancie, Pinehurst (pokonał w I rundzie słynnego Szweda Wilandera), Porto, Umagu i Bukareszcie (w I rundzie pokonał Australijczyka Philippoussisa) 1995. W 1995 wygrał turniej niższej rangi (challenger) w Poznaniu.

W 1996 zakończył karierę. W ostatnim występie w Wielkim Szlemie na French Open uległ w I rundzie Ivanisevicowi. Na turnieju w Hamburgu przegrał po zaciętej walce (tie-break w decydującym secie) mecz I rundy z Hiszpanem Roberto Carretero, który został potem sensacyjnym triumfatorem całych mistrzostw Niemiec.

Nie zerwał kontaktów z tenisem po zakończeniu kariery, od 2003 był kapitanem reprezentacji w Pucharze Davisa. W 2004 poprowadził zespół do zdobycia Pucharu, ale rok później, po znacznie mniej udanym sezonie (Hiszpanie przegrali w I rundzie kolejnej edycji rozgrywek, a dalsze prawo gry w Grupie Światowej uzyskali dopiero po zaciętym meczu z Włochami) został zwolniony z funkcji kapitana przez federację krajową.

Sukcesy w grze podwójnej:

• wygrane turnieje:
  • Bordeaux 1986
  • Praga 1989
  • San Marino 1991
  • San Marino 1995
• finały:
  • Bolonia 1985
  • Umag 1993
  • Bukareszt 1994
  • San Marino 1994
  • Kitzbuehel 1995
  • Porto 1995