Jagnięcy Szczyt

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jagnięcy Szczyt
Dolina Jagnięca i Jagnięcy Szczyt (w głębi po prawej stronie)
Państwo	Słowacja, Europa
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2 230 m n.p.m.
Data zdobycia	1793
Zdobyta przez	Robert Townson i przewodnik Hans Gross

Jagnięcy Szczyt (słow. Jahňaci štít; niem. Weisseespitze) – wierzchołek o wysokości 2230 m n.p.m. położony pomiędzy: Czerwona Turnia (Belasá veža), rozdziela je Kołowa Przełęcz (Kolové sedlo) 2092 m n.p.m. i Szalonym Wierchem (Hlúpý) 2062 m n.p.m., oddziela je Przełęcz pod Kopą (Kopské sedlo) 1750 m n.p.m.. Jagnięcy Szczyt jest najbardziej na wschód wysuniętym wierzchołkiem głównej grani Tatr Wysokich (Szalony Wierch znajduje się już w Tatrach Bielskich). Grań łącząca Jagnięcy Szczyt z Tatrami Bielskimi nosi nazwę Koperszadzkiej (Meďodolský hrebeň, Šachtový hrebeň).

Wierzchołek Jagnięcego Szczytu góruje nad dolinami:

Kołową (Kolová dolina) – odgałęzienie Doliny Zadnich Koperszardów (Zadné Meďodoly).
Jagnięcą (Červená dolina) i Białych Stawów (Dolina Bielych plies)– odgałęzienia Doliny Kieżmarskiej (Dolina Bielej vody Kežmarskej)

Od szczytu odchodzą dwie boczne granie:

w kierunku północno-zachodnim – Jagnięca Grań (Hrebeň Jahnencov), wydzielająca Dolinę Kołową z Zadnich Koperszardów
w kierunku wsch.-pd.-wsch. – Kozia Grań (Kozí hrebeň), którego najwyższym wierzchołkiem jest Kozia Turnia (słow. Kozí štít, Malý Jahňací štít; niem. Gemsenspitze). Grań ta rozdziela Dolinę Białych Stawów od Doliny Jagnięcej.

Jagnięcy Szczyt nosił także inne nazwy, np.: Szczyt Białego Jeziora (Štít Bieleho plesa), Białostawiański Szczyt, Lastovica, Biely štít.

Szczyt jest dostępny dla turystów, prowadzi na niego znakowany (żółty) szlak turystyczny (o umiarkowanej trudności (kilka miejsc eksponowanych- ubezpieczenia łańcuchami) ze schroniska nad Zielonym Stawem Kieżmarskim.

Pierwsze odnotowane wejście: Robert Townson i przewodnik Hans Gross – sierpień 1793. Jednak wcześniej na szczycie byli pasterze, kłusownicy i górnicy, którzy w XVIII wieku, na jego północno-zachodnim grzebieniu wydobywali miedź. Pierwsze zimowe wejścia odnotowano w 1911.