Hagiografia
Z Wikipedii
Hagiografia(hagios- swiety;graphein-pisac) jest to dział piśmiennictwa chrześcijańskiego, który obejmuje żywoty świętych, legendy z nimi związane oraz opisy cudów.Hagiografia składa się z trzech części:
a.) opisu życia świętego (vitea)
b.) męczeństwa(pasio)
c.) cudów (miracule)
Często opis postaci świętego poprzedzony jest inwokacją do Mesjasza z prośbą o natchnienie, łaskę i oczyszczenie z grzechów. W tym początkowym fragmencie dzieła autor potwierdza swoją wiarygodność oraz zachęca czytelników do lektury swojego utworu. Dla tego gatunku charakterystyczne jest też słownictwo wartościujące, pokazujące w jak najlepszym świetle głównego bohatera - nie ma tu mowy o obiektywiźmie. Celem hagiografii jest nakłonienie człowieka, do wzorowania się świętym. Jedną z najsławniejszych hagiografii jest "Legenda o św. Aleksym". W Polsce jednym z twórców tego gatunku był dominikanin Jakub de Voragine. Stworzone przez niego dzieło nosi nazwę "Złota legenda".
W przenośni, hagiografia czy dzieło hagiograficzne to także biografia, książka idealizująca opisywane wydarzenia lub postacie. Jest to dział piśmiennictwa obejmujący legendy i żywoty świętych, zwłaszcza katolickich, opisanych z bezkrytycznym uwielbieniem przez biografów.
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu literatury.