Górny Egipt
Z Wikipedii
Górny Egipt (egip. Ta Shemau) - kraina starożytnego Egiptu nazwana tak dla odróżnienia od Dolnego Egiptu. Za panowania faraonów zwana była ,,ziemią jęczmienia".
Górny Egipt to wąski pasek terenu od pierwszej katarakty, stanowiącej południową granicę kraju faraonów, do rejonu położonego przy południowych granicach stolicy państwa Memfis, czyli od współczesnego Asuanu na południu, niemalże do Kairu na północy.Podzielony był na 22 nomy i podział ten przetrwał do najazdu Arabów w VII w. n.e.
Za panowania faraona Menesa doszło do połączenia Górnego Egiptu z Dolnym. Wydarzenie to zapoczątkowuje okres archaiczny w dziejach kraju. Kraina ta odgrywała mniejszą rolę w historii niż Dolny Egipt. Od 800 p.n.e. do 525 p.n.e. terenem tym władała najwyższa kapłanka boga Amona.
Patronką starożytnego Górnego Egiptu była bogini Nechbet. Naczelnym bóstwem górnoegipskim pozostawał Set.
Górny Egipt od Dolnego odróżniał inny dialekt, obyczaje, potrzeby i interesy. Wiele tych różnic istnieje również w dzisiejszych czasach.
Symbolem Górnego Egiptu była biała korona, a także kwiat lotosu.
