Frank Hadow

Z Wikipedii

Patrick Francis Hadow (ur. 24 stycznia 1855 w Regents Park, zm. 29 czerwca 1946 w Bridgewater), tenisista brytyjski, zwycięzca Wimbledonu.

Hadow uprawiał kilka dyscyplin sportowych, przede wszystkim krykiet - był kapitanem szkolnej drużyny w Harrow oraz reprezentantem Middlesex. Stale przebywał na Cejlonie, gdzie prowadził plantację herbaty. W czasie pobytu na wakacjach w Londynie wystąpił w 1878 w drugiej edycji Wimbledonu. W turnieju obowiązywała wówczas zasada challenge round, która zapewniała zwycięzcy sprzed roku udział w finale w kolejnej edycji. Hadow przeszedł turniej pretendentów bez straty seta, pokonując m.in. swojego tenisowego trenera L. R. Erskine. W decydującym meczu zmierzył się ze Spencerem Gore, na którego ofensywny styl gry znalazł metodę - loba. Triumfował ostatecznie 7:5, 6:1, 9:7 (chociaż w trzecim secie przegrywał już 3:5).

Prawdopodobnie nie grał już więcej w tenisa. Nie bronił tytułu w 1879 (tym samym zwycięstwo przypadło najlepszemu w turnieju pretendentów Johnowi Hartleyowi), a Wimbledon odwiedził ponownie dopiero w 1926, na jubileuszowym, pięćdziesiatym turnieju. Jako najstarszy żyjący zwycięzca Wimbledonu pierwszy odebrał z rąk królowej Marii pamiątkowy srebrny medal.

Źródła:

• Zbigniew Dutkowski, T - jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978