Eugeniusz Molczyk
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Eugeniusz Longin Molczyk (ur. 1 października 1925 w Gostyniu Wielkopolskim) – generał broni, jeden z najwybitniejszych polskich dowódców wojskowych wieku XX.
Od sierpnia 1943 w Wojsku Polskim; ukończył szkołę podoficerską 3. DP i został skierowany do radzieckiej Szkoły Oficerskiej Czołgów im. Liziukowa w Saratowie, którą ukończył z wyróżnieniem 1 października 1944. Był żołnierzem tejże 3. Dywizji Piechoty. Od października 1944 oficer 1. Korpusu Pancernego Wojska Polskiego. Potem dowódcą kompanii czołgów w 2. Brygadzie Pancernej uczestnicząc w walkach pod Budziszynem, Dreznem i czeskim Mielnikiem. Po II wojnie światowej został dowódcą 1. Pułku Czołgów, potem szefem sztabu i następnie dowódcą 16. Kaszubskiej Dywizji Zmechanizowanej w Elbląg. Oto kadra zawodowa tej jednostki (częściowo):gen. bryg. Jerzy Bolszak - dowódca jednostki mjr Eugeniusz Molczyk - szef sztabu dywizji płk Żachowski - dowódca sztabu artylerii mjr Lucjan Gruszczyński - szef sztabu artylerii (do wiosny 1954) mjr Kiecana - szef sztabu artylerii (od wiosny 1954) mjr Jankowski - kpt. Łopusiewicz - z-ca dowódcy sztabu artylerii ppor. Wódkowski - oficer ds. politycznych st. ogn. Molczyk (senior) - kwatermistrz jednostki
Od 1962 Eugeniusz Molczyk był zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. Po odejściu z Okręgu był m.in. Głównym Inspektorem Szkolenia Wojska Polskiego i wiceministrem Obrony Narodowej (1972-1986). W 1981 wszedł w skład WRON. Od lutego 1986 do czasu przeniesienia w stan spoczynku (18 marca 1988) pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Obrony Narodowej.
