Eter dietylowy

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Eter dietylowy(inaczej eter etylowy) - organiczny związek organiczny, o wzorze CH₃CH₂OCH₂CH₃ lub (C₂H₅)₂O należący do rodziny eterów, zwany często "eter etylowy" lub po prostu "eter". Prawidłową nazwą jest jednak eter dietylowy.

Masa molowa: 74,12 g/mol, numer CAS: 60-29-7.

Ciecz bezbarwna, ruchliwa, o przyjemnym zapachu. Temperatura wrzenia 34,6°C, gęstość 0,7199 g/cm³ (w 15°C), słabo rozpuszczalna w wodzie, bardzo dobrze rozpuszczalna w rozpuszczalnikach organicznych (np.: aceton, etanol, benzen).

Ma właściwości narkotyczne, nasenne i znieczulające.

Eter dietylowy otrzymuje się w wyniku dehydratacji alkoholu etylowego (działajac nań stężonym kwasem siarkowym w temperaturze 140°C). W przemyśle otrzymywany jest w wyniku dehydratacji par alkoholu etylowego przepuszczanych nad Al₂O₃ lub zeolitami.

Głównie stosowany jako:

rozpuszczalnik - w ekstrakcji oraz w wielu syntezach organicznych (szczególnie w reakcji Grignarda),
do uzyskiwania niskich temperatur (łaźnia laboratoryjna),
dawniej w lecznictwie jako środek nasenny i znieczulający.

Eter dietylowy jest skrajnie łatwopalną cieczą (temperatura zapłonu: -40°C, temperatura samozapłonu 180°C). Z powietrzem (i tlenem) tworzy mieszaninę wybuchową. Jego pary są cięższe od powietrza, co powoduje, że "pełzają" po stole laboratoryjnym, unosząc się z otwartej butelki. Możliwe jest więc podpalenie par eteru, nawet w odległości kilku metrów od otwartej butelki, co powoduje szybkie przeniesienie ognia i pożar. Jest to powód, dla którego należy bardzo ostrożne obchodzić się z nim (dobrze wentylowane pomieszczenie), a w szczególności nie wolno używać otwartego ognia przy wszelkich pracach z eterem.

Bardzo niebezpieczna, w pracach z eterem dietylowym, jest jego skłonność do tworzenia wybuchowych nadtlenków, w wyniku działania światła i kontaktu z powietrzem. Przed jego ogrzaniem należy wytworzone nadtlenki rozłożyć dodając metalicznego sodu. wydestylowanie eteru do sucha powoduje często eksplozję na skutek tego, że na dnie kolby pozostają się nadtlenki.

Opracowano na podstawie: