Edmund Różycki
Z Wikipedii
Edmund Różycki - 1827-1893, dowódca powstania styczniowego na Wołyniu i Podolu.
Był synem powstańca listopadowego Karola Różyckiego. Jego ojciec udał się na emigrację zostawiając syna pod opieką znajomych. W 1840 Rosjanie odkryli jego tożsamość i z rozkazu cara został wcielony w Sankt Petersburgu do korpusu kadetów. Walczył na Kaukazie z powstaniami górali, w czasie wojny krymskiej odznaczył się męstwem. Został udekorowany wieloma orderami rosyjskimi i dostał złotą szablę "za chrabrost". W 1858 wziął urlop z wojska i pojechał do Paryża, gdzie zafascynował się towianizmem.
W 1861 z pobudek patriotycznych zwolnił się z wojska. W połowie 1862 wszedł do konspiracji czerwonych w Kijowie. Komitet Centralny Narodowy mianował go naczelnikiem Wydziału Prowincjonalnego na Rusi. Po wybuchu powstania 7 maja 1863 zformował 850 osobowy oddział jazdy wołyńskiej tzw. Wołyńczyków. Planował przebicie się w stronę Królestwa. Na trasie pochodu tej formacji dochodziło do manifestacji i zbratania się chłopów ruskich z polską szlachtą. Wzorem swojego ojca odczytywał we wszystkich wsiach manifest uwłaszczeniowy Rządu Narodowego. 26 maja 1863 odniósł jedno z największych zwycięstw tego powstania w bitwie pod Salichą, gdzie jego oddział zmiażdżył przeważającą liczebnie piechotę rosyjską. 28 maja złożył broń na granicy z Galicją, chroniąc swoich żołnierzy przed internowaniem. 10 lipca 1863 Rząd Narodowy mianował go naczelnym dowódcą ziem ruskich w randze generała. W 1864 pojechał z misją rządu do Stambułu.
W 1871 sąd wojenny w Kijowie skazał go na wieczne wygnanie z Cesarstwa. W 1872 osiadł w Krakowie, gdzie pracował w agencji ubezpieczeń.