Dwuinstancyjność
Z Wikipedii
Dwuinstancyjność - jedna z zasad postępowania sądowego i pozasądowego. Oznacza, że strona niezadowolona z orzeczenia organu pierwszej instancji (przed którym rozpoczęto postępowanie) może wnosić przewidziane prawem środki odwoławcze do organu hierarchicznie wyższego (drugiej instancji).
W praktyce dwuinstancyjność jest najczęściej spotykaną zasadą rządzącą postępowaniem sądowym lub pozasądowym, stanowiącą kompromis między możliwością kontroli a sprawnością postępowania. Postępowanie jednoinstancyjne jest z natury rzeczy najszybsze, ale oznacza brak możliwości odwołania od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji, a tym samym brak możliwości kontroli tego orzeczenia, co może doprowadzić do istnienia w obrocie prawnym orzeczeń wadliwych. Z kolei większa liczba instancji zwiększa możliwości naprawienia błędów organu pierwszej instancji, ale automatycznie powoduje przedłużenie postępowania. Postępowanie trójinstancyjne występowało w procesie cywilnym w sprawach niezakończonych przed dniem 5 lutego 2005 r., od kiedy zwyczajny środek odwoławczy w postaci kasacji (trzecia instancja) został usunięty na rzecz nadzwyczajnego środka - skargi kasacyjnej.
W polskim prawie co najmniej dwuinstancyjność postępowania gwarantuje stronom art. 176 Konstytucji.