Bitwa pod Siedmioma Dębami

Z Wikipedii

Bitwa pod Siedmioma Dębami – kulminacyjny moment sporu pomiędzy Kompanią Zatoki Hudsona a Kompanią Północno-Zachodnią z udziałem Metysów.

Konflikt rozpoczął się od po słabych zbiorach w latach 1813 I 1814. Mimo wzmożonej produkcji Metysi nie zdołali zapewnić pełnych dostaw suszonego mięsa (tzw. pemikanu) dla wszystkich zainteresowanych stron, tym bardziej, że pojawił się nowy odbiorca produktu, tzw. Osiedle Selkirka. Powstało ono około 1811, założone przez Lorda Selkirka i było zamieszkane przez kilkuset anglosaskich osiedleńców. Skupiało się wokół świeżo zbudowanego Fortu Douglas. Wobec nadchodzącego widma głodu gubernator Assiniboia, regionu na granicy dzisiejszej Manitoby i Saskatchewan, ogłosił embargo na sprzedaż suszonego mięsa dla Kompanii Północno-Zachodniej. Był to dotkliwy cios dla społeczeństwa Metysów, gdyż ceny pemikanu na wolnym rynku znacznie wzrosły, a te proponowane przez Gubernaora nie były aż tak korzystne. Naturalną konsekwencją takiego stanu rzeczy było rozpoczęcie przemytu. Głównie chodziło o dostawy dla Kompanii Północno-Zachodniej. W czerwcu 1814 grupa Metysów po wodzą swego kapitana Cuthberta Granta skonfiskowała duży transport żywności skierowany dla Kompanii Zatoki Hudsona i usiłowało odeskortować go dla odbiorców z Kompanii Północno-Zachodniej. 15 czerwca odziały Gubernatora zaatakowały grupę Metysów eskortującą żywność dla swych odbiorców w wąwozie Siedmiu Dębów. W wyniku starcia zbrojnego 20 Metysów zginęło. Wydarzenie to później zastało uznane za masakrę i przeszło do martyrologii metyskiej.