Basso continuo

Z Wikipedii

Basso continuo - rodzaj akompaniamentu w muzyce klasycznej, szczególnie popularny w okresie baroku.

Partia basso continuo jest improwizowana przez artystę harmonicznie do zapisanej w nutach partii basu. Akordy są określane w odniesieniu do innych zapisanych fragmentów utworu lub przez interpretację cyfr wpisanych przez kompozytora pod partią basową.

Skrótem BC jest również odniesienie tychże cyfr do 'basu cyfrowanego'. Zapisywany jest wtedy dźwięk podstawowy, a następnie oznaczenia harmoniczne akordu, co dawało wykonawcy jasność interpretacji oznaczenia (tak samo, jak zapisywane dziś akordy). BC realizowały dwie grupy instrumentów:

• fundamentalne - zdolne do gry akordowej, np. klawesyn, organy, lutnia, gitara
• ornamentalne - melodyczne, np. wiolonczela

Zobacz też: kanon Pachelbela