Bas-baryton

Z Wikipedii

Bas-baryton to śpiewak obdarzony głosem łączącym w sobie cechy basu i barytonu. Często są to śpiewacy o niezwykle rozległej skali głosu umożliwiającej im śpiewanie zarówno partii barytonowych jak i basowych. Skala bas-barytonu obejmuje ponad dwie oktawy i sięga od F wielkiego do g razkreślnego. Bas-baryton jest głosem rzadko spotykanym. Często tym mianem mylnie określa się śpiewaków barytonów o słabo rozwiniętej górnej skali głosu lub basów o słabo rozwiniętej dolnej skali głosu. Bas-baryton powinna cechować siła i głębia basu oraz blask barytonu (zwłaszcza w górnym rejestrze). Partii na bas-baryton jest wiele choć w operach rzadko są to partie pierwszoplanowe. Bas-barytony często wykonują muzykę dawną gdyż posiadając skalę basową posiadają również ruchliwość i blask, a także miękkość barytonu (głosu, którego nie wyróżniano w muzyce dawnej). Bas-barytony wykonują też partie przeznaczone dla basów buffo. Typowymi partiami dla bas-barytona są Escamillo w Carmen Georgesa Bizet'a, Scarpia w Tosce Giacomo Pucciniego, Borys Godunow w Borysie Godunowie Modesta Musorgskiego, Igor w Kniaziu Igoże Aleksandra Borodina, a także role wagnerowskie takie jak Wotan w Pierścieniu Nibelunga, Hans Sachs Śpiewakach Norymberskich czy Amfortas w Parsifalu. Najsłynniejszymi bas-barytonami w XX wieku byli: George London, Jose van Dam, Bryn Terfel, Simon Estes, a ze śpiewaków wykonujących muzykę dawną Peter Kooy i David Thomas.