Amoraici
Z Wikipedii
Amoraici (aram. "amora" - mówca, tłumacz) to uczeni żydowscy, których okres działania przypada na II-V wiek n.e. w Palestynie oraz w Babilonii. Stanowili oni drugie pokolenie rabinów, którzy kontynuowali prace tanaitów. Amoraici zajmowali się studiowaniem Tory, zwłaszcza jej postaci ustnej utrwalonej w Misznie, opatrując ją komentarzami i tworząc w ten sposób Talmud. Z nauk amoraitów, które nie weszły w skład Talmudu, powstały inne zbiory literatury rabinicznej. Ich następcami zostali saworaici i gaonowie.