ტიუტჩევი, თედორე
ვიკიპედიიდან
თედორე ივანეს ძე ტიუტჩევი (რუს. Фёдор Иванович Тютчев) *23 ნოემბერი/5 დეკემბერი, 1803, სოფ. ოვსტუგი, ახლანდელი ბრიანსკის ოლქი ― † 15 ივლისი/27 ივლისი 1873, ცარსკოე-სელო, ახლანდელი ქ. პუშკინი), რუსი პოეტი, დიპლომატი. პეტერბურგის მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი (1857).
[რედაქტირება] ბიოგტაფია
ცხოვრობდა მიუნხენში და ტულინში. იყო გაცნობილი გეინესთან და შელლინგომთან. ლიტერატურ ცხოვრებაში არ მონაწილეობდა და ლიტერატორად თავს არ თვლიდა. შენახული იქნა 400-მდე მისი ლექსი, რომელის სტროფები ითქმის რუსეთში. ადრინდელი ლექსები იქმნება XVIII_საუკუნე საუკუნის პოეზიის ტრადიციით. 1830 წლებში მის ლექსებში არის ჩადებული ძალიან ბევრი ევროპული (განსაკუთრებიდ გერმანული) რომანტიული ტრადიცია ეს ფილოსოფური ლირიკაა, რომლის მთავარი თემაა: ფიქრი სამყაროს განვითარებაზე. 1840 წლებში წერს რამოდენიმე პოლიტიკურ სტატიას, რუსეთის და სამხრეთის ცივილიზაციის ურთიერთ გაგებაზე. 1850 წლებში ტიუტჩევი ქმნის სასიყვარულო ლექსებს რომლებშიც სიყვარული აზროვნდება როგორც ტრაგედია. ეს ლექსები მოგვიანებით შეერთებულია ეგრე წოდებულ (დენისევსკი ციკლში), ანუ ლექსების ციკლში, მიძღვნილი პოეტის საყვარელს ე. ა. დენისიევას. 1860-1870 წლებში ტიუტჩევი წერს პოლიტიკურ ლექსებს. ყველაზე განთქმული ლექსი არის: მწარე მიწვევა დუმილთან, წუხარება იმაზე რომ ერთი ადამიანი ვერასოდეს ვერ გაუგებს მეორეს. (ნათქვამი ფიქრი - არის სიცრუე) - ეს აფორიზმი ხშირად გამოიყენება ხშირადციტირებულ ტიუტჩევის აფორიზმებში, ასევე როგორც (ჭკუით რუსეთს ვერ გაუგებ) და (ჩვენ ვერ ვიწინასწარმეტყველებთ, როგორ არითქვება ჩვენი სიტყვა).
