Klínísk sálfræði
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
| Sálfræði |
 |
| Sögubrot |
|---|
| Ártöl í sögu bandarískrar sálfræði |
| Ártöl í sögu íslenskrar sálfræði |
| Helstu undirgreinar |
| Félagssálfræði |
| Hagnýtt sálfræði |
| Hugræn sálfræði |
| Námssálfræði |
| Tilraunasálfræði |
| Klínísk sálfræði |
| Líffræðileg sálfræði |
| Málsálfræði |
| Þroskasálfræði |
| Þróunarsálfræði |
| Listar |
| Sálfræðileg rit |
| Sálfræðileg efni |
Í augum flestra er klínísk sálfræði hin dæmigerða sálfræði. Klínískir sálfræðingar fást við greiningu og meðferð tilfinninga- og hegðunarvandamála, svo sem geðsjúkdóma, geðraskana, unglingavandamála, missætti innan fjölskyldna og margra annarra vandamála.
Klínísk sálfræði byggist á að nýta lögmál sálfræðinnar við að greina og vinna á vandamálum; margar stefnur eru í gangi innan klínísku sálfræðinnar og er mismunandi hvaða aðferðum sálfræðingar beita við að leysa vandamál fólks. Oft vinna þeir í samstarfi við geðlækna og/eða aðra sálfræðinga við að finna lausnir að vandamálunum. En þó klínískir sálfræðingar læri mikið um lyf, þá mega þeir í flestum löndum ekki skrifa uppá þau, það fellur í hlut geðlækna.
Klínískir sálfræðingar vinna á mörgum vettvöngum, svo sem á geðsjúkrahúsum, í fangelsum og meðal unglinga en oft vinna þeir sjálfstætt.
Sjá einnig: Sálfræðimeðferð.
