Estela da Fame
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Estela da Fame , é un texto de trinta e dúas columnas grabado na cara leste dunha das rochas superiores dun amontonamiento rochoso no extremo sur de la illa de Séhel (moi próxima a Asuán no Alto Exipto). Descubriuna en 1889 Charles Wilbour, e foi traducida por Brugsch (1891), Pleyte (1891), Morgan (1894), Sethe (1901), Barguet (1953) e Lichtheim (1973).
Dátase o texto no ano 18 del reinado de Zoser (Dinastía III), aínda que sen dúbida grabada en época moi posterior (seguramente en época ptolemaica), narra a preocupación do monarca pola fame que asolou o país ao non chegar as augas do Nilo ao nivel necesario para regar os campos. Ante isto o faraón fixo chamar a Imhotep e preguntoulle polas causas de tal desgraza, éste aconselloulle suplicalo seu cese ao "Señor das Fontes do Nilo", o deus creador Khnum. De ahí que se grabaran en tan alonxado lugar.
A estela trata os seguintes aspectos: Descripción da fame, visita a Biblioteca de Hermópolis, revelacións de Imhotep, o sono de Zoser e un decreto real. Entre as columnas situadas entre a 6 e a 22 fálase de métodos constructivos, da columna 11 a 18 Imhotep enumera diversas rochas y minerais da rexión de Elefantina, e da columna 18 a 20 describe o sono do rei.
