حزب و قدرت سیاسی: کمونیسم کارگری و چهار تجربه (سمینار)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
حزب و قدرت سیاسی: کمونیسم کارگری و چهار تجربه سمیناری بود که در فوریه ۲۰۰۴ توسط کورش مدرسی و در انجمن مارکس-حکمت در شهر لندن برگزار شد.
کورش مدرسی در این سمینار تلاش می‌کند تعبیر بحث «حزب و قدرت سیاسی» از منصور حکمت را از دیدگاه خود توضیح دهد و مشخص کند این بحث «به چه معنایی نیست» و به چه معنایی هست. در ضمن او همانطور که از عنوان سمینار پیداست به «چهار تجربه» اشاره می‌کند و سعی می‌کند راجع به «حزب و قدرت سیاسی» در این چهار تجربهٔ مشخص صحبت کند. این چهار تجربه عبارت‌اند از انقلاب اکتبر، انقلاب ۵۷، تحولات کردستان در سال‌های پس از انقلاب ۵۷ ( که او آن را تجربه کردستان می‌خواند) و تحولات کردستان عراق پس از جنگ خلیج(که او آن را تجربه عراق می‌خواند). از نظر او تجربهٔ آخری (تجربهٔ عراق) با تجربه‌های دیگر یک فرق اساسی دارد و آن هم اینست که خود جریان کمونیسم کارگری (یعنی جریان منصور حکمت) توسط حزب کمونیست کارگری عراق در آن حضور داشته است و موقعیت کسب قدرت سیاسی را از دست داده است.
کورش مدرسی در این بحث مدعی می‌شود که بحث «حزب و قدرت سیاسی» از حکمت تنها راجع به خواست یک حزب برای کسب قدرت سیاسی نیست و چیزی فراتر از آن است و در واقع به نوعی رابطهٔ یک حزب کمونیستی با قدرت (و نه فقط قدرت دولتی) را توضیح می‌دهد. او همچنین مدعی می‌شود که کسب قدرت سیاسی در واقع به معنای «کسب قدرت سیاسی توسط یک اقلیت» است (و البته مدرسی اعلام می‌کند که هر اقلیتی نیز نمی‌تواند قدرت را بگیرد). این بحث در همان سمینار و پس از آن به بحث‌های زیادی در مورد اقلیت و اکثریت در انقلاب منجر می‌شود و می‌توان گفت که یکی از بحث‌های جریان انشعاب در حککا همین است.
این بحث را می‌توان به نوعی ادامهٔ بحث‌های کورش مدرسی در سمینارهای «انقلاب روسیه،۱۹۱۷ تا ۱۹۲۷: بررسی تحلیلی» دانست. در ضمن کورش مدرسی در تابستان ۲۰۰۵ و پس از جدایی از حزب کمونیست کارگری نیز چهار سمینار در انجمن مارکس-حکمت برگزار می‌کند که آن‌ها را نیز ادامهٔ همین بحث می‌داند.
