منوچهری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اَبوالنَّجم احمَدبن قوص‌بن احمد منوچهری دامغانی ناماور به منوچهری چامه‌سرای بزرگ ایرانی بود که به سال 422هجری درگذشت. وی همدوره با پادشاهی سلطان مسعود غزنوی می‌‌زیست و از چامه‌سرایان (شاعران) دربار او بود. بیشتر چامه‌های (اشعار) او درباره طبیعت است. او در شعر عربی هم چیرگی داشت.
[ویرایش] نمونهٔ اشعار
| خیزید و خز‌آرید که هنگام خزان‌ست | باد خنک از جانب خوارزم وزان‌ست | |
| آن برگ رزان بین که برآن شاخ رزان‌ست | گویی به مثل پیرهن رنگرزان‌ست |
دهقان به تعجّب سر انگشت گزان‌ست
کاندر چمن و باغ نه گل ماند و نه گلنار
[ویرایش] منابع
- Clinton, Jerome W. The Divan of Manuchihri Damghani, A Critical Study, Bibliotheca Islamica, Minneapolis, 1972. ISBN: 0 - 88297 - 001 - 1
