صومعه
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
صومِعِه یا دیر سازه‌ای است که راهبها و راهبه‌ها تحت سرپرستي بك رئيس مرد يا زن زندگي ميكنند. در قرون وسطي صومعه هاي بسياري در سراسر اروپا ساخته شدند. بعضي از صومعه‌ها كليساهاي زيبايي داشتند كه زير نظر آنها اداره مي شدند. يك صومعه اغلب داراي يك محوطه باز با تالار بزرگ، ايوان سرپوشيده براي قدم زدن، مطالعه و تفكر راهبان و يك خوابگاه براي استراحت آنها بود. درون صوعه آشپزخانه،اصطبل،انبار و اتاق ميهمان نيز وجود داشت و درون ديوارهاي آن باغچه هاي صيفي جات ايجاد شده بودند. راهبها غذاي خود را در سالن بزرگ غذاخوري صرف مي كردند. آنها هر نوع كاري از جمله نظافت ،آشپزي،نجاري ،كشاورزي و پرورش زنبور عسل انجام مي دادند. بعضي از صومعه‌ها به خاطر محصولاتشان مانند دارو و پنير معروف بودند. راهبها از معدود افراد باسواد آن روزگار بودند و دستخط و كتابهاي مصور آنها بسيار گرانقيمت بود. در طي سالهاي 1524 تا 1540، به دستور هنري هشتم تمام صومعه هاي انگلستان تعطيل شدند و مالكيت زمين هايشان نيز از بين رفت.
[ویرایش] نكات جالب
- هواي صومعه‌ها بسيار سرد بود. احتمالاً در زمستان گرم نگهداشتن اتاق‌ها براي راهبها كار بسيار دشواري بوده است.بجز داخل درمانگاه كه بيماران مراجعه ميكردند، در آشپزخانه و اتاق نشيمن و جاهاي ديگر اجازه روشن كردن آتش داده نمی‌شد و راهبها هر بار فقط چند دقيقه اجازه داشتند در اتاق گرم به سر ببرند.
