بندهشن
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بُنْدَهِشْن نام کتابیاست به پهلوی که تدوین نهایی آن در سدهٔ سوم هجری قمری رخ داده است.[1]* نام این کتاب در فارسی به صورت بندهش هم آمده است. نویسنده (تدوینکنندهٔ نهایی) آن «فَرْنْبَغ» نام داشت. «بندهشن» به معنی «آفرینش آغازین» یا «آفرینش بنیادین» است. نام اصلی کتاب احتملاً «زندآگاهی» به معنی «آگاهی مبتنی بر زند» بودهاست چنان که در ابتدای متن کتاب آمده است. این خود میرساند که نویسنده اساس کار خود را بر تفسیر اوستا قرار داده است.[2] بندهشن در ۳۶ فصل نوشته شدهاست. مطالب کتاب پیرامون سه محور اصلی میگردد:
از این کتاب دو تحریر موجود است اولی موسوم به بندهشن هندی که مختصرتر است و دومی موسوم به بندهشن بزرگ یا ایرانی که مفصلتر است. صفت هندی یا ایرانی از آن رو بر آندو نهاده شدهاست که نسخ اولی در هند استنساخ شدهاست و نسخ دومی در ایران.[4]
[ویرایش] پانویس
- ^ کتاب بر اصلی بسیار قدیمیتر استوار است.
- ^ تفضلی: تاریخ ا. ص ۱۴۱
- ^ تفضلی: تاریخ ا. ص ۱۴۲
- ^ تفضلی: تاریخ ا. ص ۱۴۵
[ویرایش] فهرست منابع و مآخذ
- تفضلی، احمد: تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام به کوشش ژاله آموزگار- تهران: سخن ۱۳۷۶ چاپ سوم ۱۳۷۸ ISBN 964-5988-14-2