Όνειρος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Όνειρος ονομαζόταν η θεότητα της αρχαιότητας που αποτελούσε προσωποποίηση των ονείρων. Ήταν άγγελος του Δία ο οποίος τον έστελνε στους ανθρώπους την ώρα του ύπνου για να τους συμβουλεύσει, να τους καθοδηγήσει ή να τους κάνει γνωστά αυτά που πρόκειται να συμβούν (βλ. Ομήρου Ιλιάδα, β', 1-6, 20-25).

Ανάλογο παράδειγμα δίνει και ο Παυσανίας στα "Μεσσηνιακά" του:

"τον ουν τον άνδρα εκέλευεν ο όνειρος, ένθα αν της Ιθώμης εύρη πεφυκυίαν σμίλακα και μυρσίνην, το μέσον ορύξαντα αυτών ανασώσαι την γραύν, κάμνειν γαρ εν τω χαλκώ καθειργμένην θαλάμω και ήδη λιποψυχείν αυτήν"

(Παυσ. Μεσσην. 26)

που σημαίνει:

"Ο Όνειρος, τον προέτρεπε να βρει το μέρος της Ιθώμης, όπου φύτρωναν μαζί μια σμίλακα και μια μυρτιά και, αφού σκάψει ανάμεσα σ' αυτά τα δέντρα, να σώσει τη γριά που ήταν κλεισμένη μέσα σε χάλκινο θάλαμο και λιπόθυμη."

Σύμφωνα με τον Ησίοδο, τα Όνειρα είναι παιδιά της Νύκτας και αδέλφια του Θανάτου και του Ύπνου:

"Νύξ δ' έτεκε στυγερόν τε Μόρον και Κήρα μέλαιναν και Θάνατον, τέκε δ' Ύπνον, έτικτε δε φύλον Ονείρων."

(Ησ. Θεογονία, 212)

Οι μεταγενέστεροι ποιητές έδωσαν στο θεό των ονείρων το όνομα του Μορφέα. Στην Οδύσσεια, ο Όμηρος αναφέρει τον Όνειρο ως δαίμονα του Άδη, ενώ στην Αινειάδα, το έπος που έγραψε ο Λατίνος ποιητής Βιργίλιος (1ος αι. π.Χ.), αναφέρεται ότι τα απατηλά όνειρα έβγαιναν από μια πύλη από ελεφαντόδοντο, ενώ τα αληθινά έμπαιναν από μια κεράτινη πύλη (VI, 894).

Ο Όνειρος, ως θεός των ονείρων, απεικονιζόταν σε έργα τέχνης, και τον τιμούσαν στα ονειρομαντεία και στα Ασκληπιεία.