Μάης του '68

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο όρος Μάης του '68 (γνωστός και σαν Γαλλικός Μάης) περιγράφει την πολιτική και κοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Μαΐου-Ιουνίου του 1968. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από κινητοποιήσεις των Γάλλων μαθητών και φοιτητών, επεκτάθηκαν με γενική απεργία των γάλλων εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που άρχισε να παίρνει διαστάσεις επανάστασης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκωλ.

Μερικοί φιλόσοφοι και ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι η εξέγερση ήταν το ενιαίο σημαντικότερο επαναστατικό γεγονός του 20ού αιώνα επειδή δεν συμμετέχθηκε μέσα από απομονωμένο έναν δημογραφικό, όπως οι εργαζόμενοι ή οι φυλετικές μειονότητες, αλλά ήταν μάλλον μια καθαρώς δημοφιλής έγερση, εκτόπιση εθνική, πολιτιστικός, όρια ηλικίας και κατηγορίας.

Άρχισε ως σειρά απεργιών σπουδαστών που ξέσπησε σε διάφορα πανεπιστήμια και γυμνάσια στο Παρίσι, μετά από τις αντιμετωπίσεις με τους πανεπιστημιακούς διοικητές και την αστυνομία. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης του Δέι Γκόλ να καταργήσει εκείνες τις απεργίες από την περαιτέρω δράση αστυνομίας φλέγω μόνο την κατάσταση περαιτέρω, οδηγώντας στις μάχες οδών με την αστυνομία στο λατινικό τέταρτο, ακολουθούμενος από μια γενική απεργία από τους σπουδαστές και τις απεργίες σε όλη τη Γαλλία από δέκα εκατομμύριο γαλλικούς εργαζομένους, κατά προσέγγιση δύο τρίτα του γαλλικού εργατικού δυναμικού. Οι διαμαρτυρίες έφθασαν στο σημείο ότι ο Ντε Γκόλ δημιούργησε τη στρατιωτική έδρα διαδικασιών για να εξετάσει την ανησυχία, διάλυσε την εθνική συνέλευση και απαίτησε τις νέες κοινοβουλευτικές εκλογές για τις 23 Ιουνίου 1968.

Η κυβέρνηση ήταν κοντά στην κατάρρευση σε εκείνο το σημείο (ο Ντε Γκόλ είχε πάρει ακόμη και το προσωρινό καταφύγιο σε μια βάση πολεμικής αεροπορίας στη Γερμανία), αλλά η επαναστατική κατάσταση εξάτμισε σχεδόν τόσο γρήγορα όσο προέκυψε. Οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στις εργασίες τους, ωθημένος επάνω από Confédération Générale du Travail, η αριστερή ομοσπονδία ένωσης, και το Πάρτε Κόμγούνηστ Φρονσέι(ΠΚΦ), το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Όταν οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν τελικά τον Ιούνιο, το συμβαλλόμενο μέρος Gaullist προέκυψε ακόμα ισχυρότερος από πριν.

Οι περισσότεροι από τους διαμαρτυρομένους πάντρεψαν τις αριστερές αιτίες, κομμουνισμός ή αναρχισμός. Πολλοί είδαν τα γεγονότα ως ευκαιρία να τινάξει επάνω η «παλαιά κοινωνία» σε πολλές κοινωνικές πτυχές, συμπεριλαμβανομένων των μεθόδων εκπαίδευσης, σεξουαλική ελευθερία και ελεύθερη αγάπη. Μια μικρή μειονότητα των διαμαρτυρομένων, όπως η ομάδα δύσης, παντρευμένες ακροδεξιές αιτίες.

Έντονης γραφής κείμενοΤα γεγονότα του ΜαΐουΈντονης γραφής κείμενο

Μετά από τους μήνες των συγκρούσεων μεταξύ των σπουδαστών και των αρχών στο πανεπιστήμιο του Παρισιού σε Νηντέιρ, η διοίκηση διέκοψε εκείνο το πανεπιστήμιο στις 2 Μαΐου 1968. Οι σπουδαστές στο πανεπιστήμιο του Sorbonne στο Παρίσι συναντήθηκαν στις 3 Μαΐου για να διαμαρτυρηθούν την περάτωση και την απειλητική αποβολή διάφορων σπουδαστών για Νηντέιρ. Το προεξέχον ενεργό στέλεχος Ντάνιελ Κόν-Μπεντίτ σπουδαστών περπάτησε στο προσκήνιο.

Η κυβέρνηση Σορμπών αποκρίθηκε με την κλήση της αστυνομίας, ποιος περιέβαλε το πανεπιστήμιο και συνέλαβε τους σπουδαστές δεδομένου ότι προσπάθησαν να αφήσουν την πανεπιστημιούπολη. Όταν άλλοι σπουδαστές σύλλεξαν για να σταματήσουν τα φορτηγά αστυνομίας από να πάρουν μαζί τους συλλήφθείτυς σπουδαστές, η αστυνομία ταραχής αποκρίθηκε με την προώθηση του αερίου δακρυ'ων στο πλήθος. Παρά διασκορπίζοντας τους σπουδαστές, το αέριο δακρυ'ων έφερε μόνο περισσότερους σπουδαστές στη σκηνή, όπου εμπόδισαν την έξοδο των φορτηγών. Η αστυνομία επικράτησε τελικά, αλλά μόνο μετά από τη σύλληψη των εκατοντάδων των σπουδαστών.

Τη Δευτέρα, 6 Μαΐου, η εθνική ένωση σπουδαστών - το ΕΕΤΦΤΓ, «Εθνική ένωση των φοιτητών της Γαλλίας», το μεγαλύτερο συνδικάτο σπουδαστών στη Γαλλία, ακόμα σήμερα - και η ένωση των πανεπιστημιακών δασκάλων κάλεσε το Μάρτιο για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην εισβολή αστυνομίας του Sorbonne. Περισσότεροι από 20.000 σπουδαστές, δάσκαλοι και υποστηρικτές που βαδίζονται προς το Σορμπών, ακόμα σφραγισμένος μακριά από την αστυνομία, ποιος χρέωσε, χειρισμός των μπαστουνιών τους, μόλις τα marchers πλησίασαν. Ενώ το πλήθος διασκόρπισε, μερικοί άρχισαν να δημιουργούν τα οδοφράγματα από οποιοσδήποτε ήταν προσιτός, ενώ άλλοι έριξαν τις πέτρες επίστρωσης, καταναγκασμός της αστυνομίας για να υποχωρήσει για έναν χρόνο. Η αστυνομία αποκρίθηκε έπειτα με το αέριο δακρυ'ων και χρέωσε το πλήθος πάλι. Οι εκατοντάδες περισσότεροι σπουδαστές συλλήφθηκαν.

Οι σπουδαστές γυμνασίου άρχισαν να βγαίνουν στην απεργία υπέρ των σπουδαστών στο Σορμπών και το Νηντέιρ στις 6 Μαΐου. Η επόμενη ημέρα ένωσαν τους σπουδαστές, δάσκαλοι και αυξανόμενοι αριθμοί νέων εργαζομένων που σύλλεξαν στο τόξο του θρίαμβου για να απαιτήσουν ότι: (1) όλες τις ποινικές κατηγορίες ενάντια στους συλλήφθείτυς σπουδαστές πέφτουν, (2) η αστυνομία αφήνει το πανεπιστήμιο, και (3) οι αρχές ανοίγουν πάλι Νηντέιρ και το Σορμπών. Οι διαπραγματεύσεις αναλύθηκαν μετά από τους σπουδαστές που επιστράφηκαν στις πανεπιστημιουπόλεις τους, μετά από μια ψεύτικη έκθεση που η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει να τους ανοίξει πάλι, μόνο για να ανακαλύψουν την αστυνομία που καταλαμβάνει ακόμα τα σχολεία.

Στις Παρασκευή, 10 Μαΐου, ένα άλλο τεράστιο πλήθος συναθροίστηκε στην αριστερή τράπεζα. Όταν η αστυνομία ταραχής τους εμπόδισε πάλι από το πέρασμα του ποταμού, το πλήθος έριξε πάλι επάνω στα οδοφράγματα, σε όποιων η αστυνομία επιτέθηκε έπειτα στις 2:15 το πρωί αφότου άλλη μια φορά βυθίστηκαν οι διαπραγματεύσεις. Η αντιμετώπιση, όποιος παρήγαγε τις εκατοντάδες των συλλήψεων και των τραυματισμών, διάρκεσε μέχρι την αυγή της επόμενης ημέρας. Τα γεγονότα ήταν ραδιοφωνική μετάδοση στο ραδιόφωνο καθώς εμφανίστηκαν και η συνέπεια παρουσιάστηκε στην τηλεόραση η επόμενη ημέρα.

Η κυβερνητική αδέξια αντίδραση που παρουσιάζεται σε ένα κύμα της συμπόνοιας για τους απεργούς. Το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΓΚΚΚ) διστακτικά υποστήριξε τους σπουδαστές, ποιων θεώρησε ως adventurists και αναρχικούς, και οι σημαντικότερες αριστερές ομοσπονδίες ένωσης ποιων θεώρησε ως adventurists και αναρχικούς, και οι σημαντικότερες αριστερές ομοσπονδίες ένωσης, η γενική συνομοσπονδία της εργασίας και ο εργαζόμενος δύναμης απαίτησε μια μια ημέρα τη γενικές απεργία και επίδειξη τη Δευτέρα, 13 Μαΐου.

Εκατομμύριο ανθρώπους που βαδίζονται πέρα από μέσω του Παρισιού εκείνη την ημέρα η αστυνομία έμεινε κατά ένα μεγάλο μέρος έξω της θέας. Ο πρωθυπουργός Τζορτζ Πομπιντού ανήγγειλε προσωπικά την απελευθέρωση των φυλακισμένων και την επαναλειτουργία του Σορμπών. Το κύμα των απεργιών όχι, εντούτοις, υποχωρήστε.

Όταν το Σορμπών άνοιξε πάλι, οι σπουδαστές τον κατέλαβαν και τον δήλωσαν ένα αυτόνομο «πανεπιστήμιο των ανθρώπων». Περίπου 401 δημοφιλείς «επιτροπές δράσης» συστάθηκαν στο Παρίσι και αλλού στις εβδομάδες που ακολούθησαν για να λάβουν τις διαμαρτυρίες ενάντια στην κυβέρνηση.

ν που οι ακόλουθοι εργαζόμενοι ημερών άρχισαν τα εργοστάσια, αρχίζοντας από μια κάθομαι-κάτω απεργία στις εγκαταστάσεις αεροπορίας Sud κοντά στην πόλη της Νάντης στις 14 Μαΐου, κατόπιν μια άλλη απεργία σε εγκαταστάσεις μερών της Renault κοντά στο Ρουέν, όποιοι διαδίδουν στα συγκροτήματα κατασκευής της Renault σε Flins στην κοιλάδα απλαδιών και το προάστιο του Παρισιού boulogne-Billancourt. Μέχρι τις 16 Μαΐου οι εργαζόμενοι είχαν καταλάβει κατά προσέγγιση πενήντα εργοστάσια και μέχρι τις 17 Μαΐου 200.000 ήταν στην απεργία. Εκείνος ο αριθμός συσσωρεύτηκε σε δύο εκατομμύριο εργαζομένους στην απεργία η επόμενη ημέρα και έπειτα δέκα εκατομμύρια, ή κατά προσέγγιση δύο τρίτα του γαλλικού εργατικού δυναμικού, στην απεργία η επόμενη εβδομάδα.

Αυτές οι απεργίες δεν οδηγήθηκαν από τη μετακίνηση ένωσης αντίθετα, το CGT προσπάθησε να περιέχει αυτό το αυθόρμητο ξέσπασμα της μαχητικότητας με αυτό σε μια προσπάθεια για τις υψηλότερες αμοιβές και άλλες οικονομικές απαιτήσεις. Οι εργαζόμενοι υποβάλλουν έναν ευρύτερο, πιό πολιτική και ριζικότερη ημερήσια διάταξη, απαίτηση να αντικαταστήσει της κυβέρνησης και του Προέδρου De Gaulle και της προσπάθειας, σε μερικές περιπτώσεις, για να τρέξουν τα εργοστάσιά τους. Όταν η ηγεσία συνδικάτων διαπραγματεύτηκε μια αύξηση 35% στο βασικό μισθό, μια αύξηση αμοιβών 7% για άλλους εργαζομένους, και μισός κανονικός πληρώνει για το χρόνο στην απεργία με τις ενώσεις των σημαντικότερων εργοδοτών, οι εργαζόμενοι που καταλαμβάνουν τα εργοστάσιά τους αρνήθηκαν να επιστρέψουν στην εργασία και οι ηγέτες ένωσής τους, ακόμα κι αν αυτή η διαπραγμάτευση ήταν καλύτερη από τι μπόρεσαν να έχουν λάβει έναν μόνο μήνα νωρίτερα.

Στις 29 Μαΐου μερικοί διαμαρτυρόμενοι που οδηγούνται από το CGT που βαδίζεται μέσω του Παρισιού, , «Αντίο, De Gaulle!"

Ενώ η κυβέρνηση εμφανίστηκε να είναι κοντά στην κατάρρευση, ο De Gaulle επέλεξε να μην πει το αντίο. Αντ' αυτού, μετά από να εξασφαλίσει ότι κινητοποίησε τις ικανοποιητικές πιστές στρατιωτικές μονάδες για να τον υποστηρίξει εάν η ώθηση ήρθε στην ώθηση, πήγε στο ραδιόφωνο η επόμενη ημέρα (εθνικές τηλεοπτικές υπηρεσίες ήταν στην απεργία) να αναγγείλει τη διάλυση της εθνικής συνέλευσης, με τις εκλογές που ακολουθούν στις 23 Ιουνίου. Διέταξε τους εργαζομένους για να επιστρέψει στην εργασία, να απειλήσει να καθιερωθεί μια κατάσταση της έκτακτης ανάγκης εάν όχι.

Έντονης γραφής κείμενοΤα γεγονότα του ΙουνίουΈντονης γραφής κείμενο

Από εκείνο το σημείο το επαναστατικό συναίσθημα των σπουδαστών και των εργαζομένων εξασθένισε μακριά. Οι εργαζόμενοι επέστρεψαν βαθμιαία στην εργασία ή αντικαταστάθηκαν από τις εγκαταστάσεις τους από την αστυνομία. Η εθνική ένωση σπουδαστών κάλεσε από τις επιδείξεις οδών. Η κυβέρνηση απαγόρευσε διάφορες αριστερές οργανώσεις. Η αστυνομία ξαναπήρε το Sorbonne στις 16 Ιουνίου. Ο De Gaulle θριάμβευσε στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο και η κρίση είχε τελειώσει.

Έντονης γραφής κείμενοΣυνθήματα και γκράφιτιΈντονης γραφής κείμενο

Lisez moins, vivez plus. Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο.

L'ennui est contre-révolutionnaire. Η ανία είναι αντί-επαναστατική.

Pas de replâtrage, la structure est pourrie. Replâtrage, η δομή σαπίζεται.

Nous ne voulons pas d'un monde où la certitude de ne pas mourir de faim s'échange contre le risque de mourir d'ennui. Δεν θέλουμε έναν κόσμο όπου η βεβαιότητα να μην πεθάνουμε από την πείνα ανταλλάσσεται με τον ρίσκο για να πεθάνει της ανίας.

Ceux qui font les révolutions à moitié ne font que se creuser un tombeau. Εκείνοι που κάνουν τις επαναστάσεις του μισού δεν κάνουν παρά να σκαφθούν έναν τάφο.

On ne revendiquera rien, on ne demandera rien. On prendra, on occupera. Δεν θα αξιώσουμε τίποτα, δεν θα ζητήσουμε τίποτα. Θα πάρουμε, θα καταλάβουμε.

Plebiscite : qu'on dise oui qu'on dise non il fait de nous des cons. Δημοψήφισμα: ότι λέει ναι ότι λέει όχι κάνει μας cons.

Depuis 1936 j'ai lutté pour les augmentations de salaire. Mon père avant moi a lutté pour les augmentations de salaire. Maintenant j'ai une télé, un frigo, une VW. Et cependant j'ai vécu toujours la vie d'un con. Ne négociez pas avec les patrons. Abolissez-les. Από το 1936 έχω αγωνιστεί για τις αυξήσεις του μισθού. Ο πατέρας μου πριν με έχει αγωνιστεί για τις αυξήσεις του μισθού. Τώρα έχω τηλε, ένα ψυγείο, VW. Και παρόλα αυτά έχω ζήσει πάντα η ζωή ενός con. Δεν διαπραγματεύεται με τους ιδιοκτήτες. Καταργήστε.

Le patron a besoin de toi, tu n'as pas besoin de lui. Ο ιδιοκτήτης έχει την ανάγκη σου, δεν έχετε την ανάγκη του.

Travailleur: Tu as 25 ans mais ton syndicat est de l'autre siècle. Εργαζόμενος: Είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα.

Veuillez laisser le Parti communiste aussi net en sortant que vous voudriez le trouver en y entrant. Θελήστε να αφήσει το συμβαλλόμενο μέρος επίσης net κομουνιστής βγαίνοντας ότι θα θέλατε να τον βρείτε εισάγοντας εκεί.

Je suis marxiste tendance Groucho. Είμαι marxiste τάση Groucho.

Soyez réalistes, demandez l'impossible. Να'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο.

On achète ton bonheur. Vole-le. Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψε την.

Sous les pavés, la plage ! Κάτω από τα λιθόστρωτα, η παραλία!

Ni Dieu ni maître ! Ούτε Θεός ούτε αρχή!

Godard : le plus con des suisses pro-chinois ! Γκόνταρντ: πιο con των κινεζικών Ελβετών!

Έντονης γραφής κείμενοΜαΐου 1968 σε ένα διεθνές πλαίσιοΈντονης γραφής κείμενο

Μαΐου 1968 δεν ήταν μια απομονωμένη «γαλλική υπόθεση» αντίθετα, υπεάρξαν διαμαρτυρίες σπουδαστών σε όλο τον κόσμο. Τα γεγονότα προηγήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν απέσυραν οι Ηνωμένες Πολιτείες Πρόεδρος Lyndon Johnson από την προεδρική εκστρατεία του 1968 το Μάρτιο λόγω μήνας των διαμαρτυριών, Νεώτερος Martin Luther King. δολοφονήθηκε 4 Απριλίου, και σπουδαστές κατειλημμένοι και κλείσιμο Κολούμπια πανεπιστημιακές 23 Απριλίου. Στο Μεξικό στη νύχτα της 2ης Οκτωβρίου 1968, μια επίδειξη σπουδαστών τελείωσε σε μια θύελλα των σφαιρών σε Λα Plaza de las Tres Culturas σε Tlatelolco, Πόλη του Μεξικού. Οι γερμανικές σπουδαστών μετακινήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και ήταν απομονώνω σχετικά από την εργατική τάξη, αλλά στην Ιταλία και τους σπουδαστές στην Αργεντινή και οι εργαζόμενοι ένωσαν στις προσπάθειες να δημιουργηθεί μια ριζικά διαφορετική κοινωνία.

Έντονης γραφής κείμενοΤαινίαΈντονης γραφής κείμενο

Η ταινία του 2003 του Μπερνάρτο Μπηρτολούτσι οι ονειροπόλοι βασίστηκε σε τρεις νέους ταινία-αγαπώντας σπουδαστές και την εμπειρία τους Μαΐου 1968, αν και χαρακτηρίζει τα γεγονότα κυρίως ως σκηνικό και όχι κυρίως μέσα στην αρχική πλοκή.