Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει·
ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ, καὶ οὐχ ὑπάρξει καὶ οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τὸν τόπον αὐτοῦ.
אנושׁ כחציר ימיו כציץ השׂדה כן יציץ
כי רוח עברה־בו ואיננו ולא־יכירנו עוד מקומו
[Σαν το χορτάρι είναι του ανθρώπου η ζωή, σαν το λουλούδι του αγρού· έτσι ανθίζει. Μα άνεμος πάνω του περνά και δεν υπάρχει πια και ούτε που φαίνεται ο τόπος που βρισκόταν (Ψαλμός ΡΒ, ΜΠΚ)]
[Άνθρωπος, σαν το χόρτο οι ημέρες του· όπως το άνθος τού αγρού, έτσι ανθίζει· ότι ο άνεμος περνά από πάνω του και δεν είναι πια· και κανείς δεν θα μάθει πια τον τόπο του. (Αυθόρμητη μετάφραση από τα Εβραϊκά, Dr Moshe)]
|
Μέχρι να αποφασίσει ο Αρχίδαμος να γράψει κάτι για τον εαυτό του, ιδού ένα γκραφίτι, σχετικό με τον Αρχίδαμο (και αν δεν του αρέσει το σβήνει...):
Ο ΑΡΧΙΔΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ...
ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ Χ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ Ψ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ Ζ
μια εξαίρεση που αποδεικνύει την αλήθεια των παραπάνω:
Ο ΑΡΧΙΔΑΜΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ Ω
ρατισβόννη γκάγκστερς ρουλ! - dai
Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν και ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιῶν.
Ἐπί ταῖς ἰτέαις ἐν μέσω αὐτῆς ἐκρεμάσαμεν τὰ ὄργανα ἡμῶν·
ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου·
κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ,
ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Ἱερουσαλὴμ ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου.
(Ψαλμός ΡΛϚ)
|
*
ἔργα καὶ ἡμέραι τοῦ Βικιπαιδιστοῦ τούτου
