Fraktaalmeetkunde

vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.

Fraktaalmeetkunde of verdelingsmeetkunde is die meetkunde wat die graad van onreelmatigheid meet van bepaalde tipes onreëlmatige vorms. Die term fraktaal word afgelei van latynse begrip fractus wat die opervlak van 'n begreekte steen aandui. 'n Fraktaal word gesien as 'n vorm wat geheel en al onreëlmatig is en waarvan dieselde graad van onreëlmatigheid figureer op alle skale van waarneming. Dus 'n fraktaalvorm lyk dieselfde ongeag van hoe naby of van hoe vêr die vorm van die waarnemer is.

In effek beteken dit dat 'n waarneming van 'n gedeelte van 'n fraktaalstelsel ekwivalent is aan die waarneming van die stelsel as geheel. Fraktaalmeetkunde het getoon dat daar tog 'n patroon van orde bestaan in 'n sisteem van wanorde. Fraktaalmeetkunde het baie bygedra tot die ontwikkeling van wiskunde, stelselteorie en chaosteorie. Sederdien is daar gevind in die natuurwetenskap en biologie dat fraktaalpatrone orals in die natuur bestaan.

Benoit Mandelbrot, het die veld van fraktaalmeetkunde ontwerp gedurende die 1970's en het die term fraktaal in 1975 die lig laat sien.