Torfowisko wysokie
Z Wikipedii
Torfowisko wysokie powstaje w procesie narastania złoża torfowego i odcięcia jego roślinności od wód gruntowych. Mogą tu występować jedynie rośliny o małych wymaganiach, odporne na susze i zakwaszenia. Powierzchnię takiego torfowiska zwykle porastają głównie mchy torfowców Sphagnum spp. oraz owadożerne rosiczki Drosera spp., bagno zwyczajne Ledum palustre, żurawina błotna Oxycoccus palustris i inne. Do najbardziej typowych obiektów w tej grupie należą torfowiska kopułowe typu bałtyckiego, w których środkowa cześć jest wypiętrzona w stosunku do żyźniejszego, często podtopionego okrajka. W północnej Polsce znanych jest kilkadziesiąt obiektów tego typu, wszystkie silnie zdegradowane na skutek melioracji i zalesiania. Pierwotne, nieleśne zbiorowiska roślinne ustąpiły tam borom bagiennym. Torfowiska wysokie można oglądać m.in. w rezerwatach "Staniszewskie Błoto", "Kurze Grzędy" czy "Izbica" w województwie pomorskim. Interesujące - choć odmienne - torfowiska wysokie, charakteryzujące się m.in. występowaniem kosodrzewiny Pinus mugo, spotkać można w górach, np. w Kotlinie Nowotarskiej, na Równi Pod Śnieżką czy w rezerwacie "Torfowisko pod Zieleńcem". Relatywnie uboga fauna i flora torfowisk wysokich charakteryzuje się wysokim odsetkiem gatunków reliktowych, głównie z okresu ostatniego zlodowacenia. Należą tu m.in. brzoza karłowata Betula nana i malina moroszka Rubus chamaemorus.