Płomyk
Z Wikipedii
Płomyk. Tygodnik ilustrowany dla dzieci i młodzieży - czasopismo wydawane od 1917 do 1991 roku. Pierwszym wydawcą był Związek Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych, a od 1930 r. Związek Nauczycielstwa Polskiego. W ostatnich dziesięcioleciach dzialalności dwutygodnik.
Założycielką pisma była Janina Porazińska. W okresie dwudziestolecia międzywojennego z czasopismem współpracowali m.in. Józef Czechowicz, Aleksander Kamiński, Franciszka Themerson czy Wanda Wasilewska. "Płomyk" już w 1915 roku zaczął się ukazywać jako dodatek do "Zorzy" Pauliny Krakowowej, potem w 1918 roku wydawany był już jako samodzielne czasopismo. Było to czasopismo bardzo nowoczesne i miało charakter różno tematyczny. Poszczególne numery nawiązywały do pór roku, jakiś szczególnych wydarzeń. Stopniowo, od lat 30. "Płomyk" nabrał charakteru monotematycznego i stał się tygodnikiem. Wprowadził bogaty dział korespondencji - były listy do redakcji pisane przez dzieci i listy od redakcji. Czasopismo to było bardzo cenne, gdyż podobnie jak "Szkółka dla dzieci" było skorelowane z programem szkolnym. Od 1929 roku wychodził jako dodatek do "Płomyka", "Płomyczek" (od 1930 r. jako samodzielne czasopismo).
W latach 1952-1969 redaktorem naczelnym była Hanna Ożogowska.
Płomyk został "zgaszony" z numerem 12/1991. W 1990 roku ukazało się już tylko 14 numerów. Jak wyjaśniono w ostatnim, pożegnalnym numerze, likwidacja miała związek ze zbyt dużą utratą czytelników na rzecz "nowych i bardziej komercjalnych" czasopism dla młodzieży, które pojawiły się po 1989 roku, oraz ze sprywatyzowaniem wydawnictwa Nasza Księgarnia, które nie chciało ponosić strat. W ostatnim roku sponsorem czasopisma było PKO i temat oszczędzania pojawiał się często na łamach.
Płomyk często publikował nowe książki młodzieżowe przed a czasem i po ich wydaniu książkowym, np.:
- Edmund Niziurski, Biała Noga i chłopak z Targówka, w 1960 roku. Opowiadanie później weszło do zbioru Trzynasty występek
- Edmund Niziurski, Adelo, zrozum mnie, w 1976 roku
- Zbigniew Nienacki, Pan Samochodzik i Niewidzialni, w 1977 roku
- Ewa Nowacka, Może nie, może tak, w 1977 roku
- Władysław Krapiwin, Chłopiec ze szpadą, w 1980 roku
- Edmund Niziurski, Szkolny lud, Okulla i ja, około 1980 roku
- Sue Townsend, Sekretny dziennik Adriana Mole'a, fragmenty w numerze 4/1991
- Edmund Niziurski, Pięć melonów na rękę, w numerach 6-12/1991. Publikacja została przerwana w związku z likwidacją. Ostatni numer odsyłał czytelników do książki mającej być wydanej w 1992 roku (a która ukazała się dopiero w 1996).
