Most Złotników
Z Wikipedii
Most Złotników (Ponte Vecchio) jest najstarszym z florenckich mostów. Został zbudowany z ciosów kamiennych w latach 1335 - 1345 według projektu Neriego di Fioravante i Taddeo Gaddi w tym samym miejscu, w którym postawiono pierwszy, drewniany most już w okresie starożytnego Rzymu. Zbudowane w czasach późniejszych kolejne dwa mosty zostały zniszczone w wyniku powodzi w latach 1117 oraz w 1333. Zatem jest to czwarta konstrukcja spinająca brzegi rzeki Arno w tym samym miejscu.
Konstrukcja mostu złożona jest trzech przęseł o rozpiętości: 27, 30 i 27 m, podpartych masywnymi filarami, które podtrzymują płytę o szerokości 32,0 m. Dwie środkowe podpory znajdują się w nurcie rzeki. Po obu stronach mostu już w XIV w. zbudowano niewielkie budynki nad dwoma skrajnymi arkadami. Początkowo mieściły się w nich jatki rzeźników. W XVI w. zamieniono je na warsztaty i kramiki innych rzemieślników, wśród których przeważały sklepiki złotników.
Nad kramami Giorgo Vasari poprowadził korytarz (tzw. korytarz Vasariego), który łączy Pałac Vecchio z Pałacem Pitti. Nadbudowa została wykonana w XVI w. na polecenie Kosmy I. Korytarz nad środkowym, przęsłem mostu podparto dwoma filarami połączonymi łukową arkadą. W luce zabudowy, po przeciwległej stronie mostu w 1900 r. ustawiono pomnik – popiersie Celliniego. Podczas II wojny światowej w całym mieście ocalał tylko jeden most – Ponte Vecchio. Pozostałe zostały wysadzone w dniu 4 sierpnia 1944. Most Złotników był także zaminowany, ale cofające się oddziały wojsk niemieckich nie zdążyły zdetonować ładunków.
