Alfabet grecki
Z Wikipedii
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się czego brakuje i – jeśli jesteś w stanie – uzupełnij braki.
Alfabet grecki – powstały ok. IX w. p.n.e. alfabet służący do zapisu języka greckiego i języków kilku ludów znajdujących się pod wpływem kultury greckiej. Jego znaki służyły Grekom także do zapisu liczb. We wczesnej starożytności istniało wiele form alfabetu greckiego, wypartych w okresie klasycznym przez formę jońską (zachodnią), której w niezmienionej postaci używa się do dziś do zapisu języka nowogreckiego.
Spis treści |
[edytuj] Alfabet grecki
[edytuj] Postać klasyczna
Klasyczny alfabet grecki składa się z 24 liter:
Litera | Nazwa | Wymowa | Transliteracja | |||
---|---|---|---|---|---|---|
Grecka | Łacińska | Polska | Starożytna | Nowogrecka | ||
Α α | ἄλφα (wym. alpha) | alpha (wym. alfa) | alpha, alfa | [a] [aː] | [a] | a |
Β β | βῆτα (wym. beta) | bēta | beta | [b] | [v] | b |
Γ γ | γάμμα (wym. gamma) | gamma | gamma | [ɡ] | [ʝ]] przed [e̞] lub [i]; w innych wypadkach [ɣ] |
g |
Δ δ | δέλτα (wym. delta) | delta | delta | [d] | [ð] | d |
Ε ε | ἒ ψιλόν (wym. e psilon) | epsīlon | epsilon | [e] | [e̞] | e |
Ζ ζ | ζῆτα (wym. dzeta) | zeta (wym. dzeta lub zeta) | dzeta | [zd] albo [dz], później [zː] | [z] | z |
Η η | ἦτα (wym. eta) | ēta | eta | [ɛː] | [i] | e, ē |
Θ θ | θῆτα (wym. theta) | thēta (wym. teta) | theta, teta | [tʰ] | [θ] | th |
Ι ι | ἰῶτα (wym. iota) | iōta | iota, jota | [i] [iː] | [i], [j] | i |
Κ κ | κάππα (wym. kappa) | kappa | kappa | [k] | [c] przed [e̞] lub [i]; w innych wypadkach [k] |
k |
Λ λ | λάμβδα (wym. lambda), λάβδα (wym. labda) | lambda | lambda | [l] | [l] | l |
Μ μ | μῦ (wym. my) | my (wym. mi) | my, mi | [m] | [m] | m |
Ν ν | νῦ (wym. ny) | ny (wym. ni) | ny, ni | [n] | [n] | n |
Ξ ξ | ξῦ (wym. ksy), ξῖ (wym. ksi), ξεῖ (wym. ksej) | xy (wym. ksi), xi | ksy, ksi | [ks] | [ks] | ks |
Ο ο | ὂ μικρόν (wym. o mikron) | omicron (wym. omikron) | omikron | [o] | [o̞] | o |
Π π | πῖ (wym. pi), πεῖ (wym. pej) | pi | pi | [p] | [p] | p |
Ρ ρ | ῥῶ (wym. rho) | rho (wym. ro) | rho, ro | [r], [r̥] | [r] | r, rh |
Σ σ ς |
σίγμα, σῖγμα (wym. sigma) | sigma | sigma | [s] | [s] | s |
Τ τ | ταῦ (wym. tau) | tau | tau | [t] | [t] | t |
Υ υ | ὖ ψιλόν, ὒ ψιλόν (wym. y psilon) | ypsīlon (wym. ipsilon) | ipsylon | [u] [uː], później [y] [yː] | [i] | y |
Φ φ | φῖ(wym. phi), φεῖ (wym. phej) | phi (wym. fi) | phi, fi | [pʰ] | [f] | ph |
Χ χ | χῖ (wym. khi), χεῖ (wym. khej) | chi | khi, chi | [kʰ] | [ç] przed [e̞] lub [i]; w innych wypadkach [x] |
kh |
Ψ ψ | ψῖ (wym. psi), ψεῖ (wym. psej) | psi | psi | [ps] | [ps] | ps |
Ω ω | ὦ μέγα (wym. o mega) | oměga | omega | [ɔː] | [o̞] | o, ō |
[edytuj] Inne litery greckie
Pewne litery występowały w piśmie greckim tylko w okresie archaicznym, w niektórych dialektach lub do zapisu cyfr (digamma, koppa i sampi). Istnieje też litera sho dodana do alfabetu greckiego w celu zapisu języka baktryjskiego i dodana w późnym średniowieczu ligatura stigma stanowiąca połączenie sigmy i tau, czasem reprezentująca liczbę 6.
Litera | Nazwa | Wymowa | Odpowiednik literowy z alfabetu fenickiego |
transliteracja |
---|---|---|---|---|
digamma | [w] | wāw | w | |
san | [s] | ṣādē | s | |
koppa | [q] | qōph | q | |
sampi | [sː], [ks], [ts] | Pochodzenie niepewne | ss lub – |
[edytuj] Digamma
Litera digamma (δίγαμμα, Ϝ) występowała w archaicznym alfabecie greckim, w którym oznaczała głoskę [v] lub [w]. Pochodzi prawdopodobnie (tak jak i ypsilon) od fenickiej litery waw. W okresie klasycznym była używana do zapisu liczby 6. Nie znamy jej prawdziwej greckiej nazwy, prawdopodobnie brzmiała ona Ϝαῦ (wym. wau). Nazwa "digamma" ("podwójna gamma") powstała później, ze względu na jej kształt. Digammy używano do zapisu liczby 6 tylko w starożytności, od czasów bizantyjskich służy do tego ligatura stigma (Ϛ), stanowiąca połączenie sigmy i tau. Współcześnie zamiast stigmy często używa się ciągu liter sigma i tau (ΣΤ). Za pośrednictwem alfabetu zachodniogreckiego digamma jako litera F przeszła do alfabetu łacińskiego.
Gdy Grecy ok. IX w. p.n.e. zapożyczyli litery semickie by stworzyć swój własny alfabet, użyli do zapisu odziedziczonej po języku praindoeuropejskim spółgłoski [w] fenickiej litery wāw. Spółgłoska [w] zanikła jednak razem z dialektami greckimi, gdy wyparła je oparta głównie na dialekcie attyckim i jońskim greka koine, przodek języka nowogreckiego. Głoska [w] była obecna w dialektach Lakonii, Beocji, Cypru i kilku innych, nie występowała jednak (lub bardzo wcześnie zanikła) w dialektach attyckim, jońskim i wschodnich odmianach dialektu doryckiego. Stopniowy zanik głoski [w] w dialektach czynił obecność digammy w alfabecie greckim zbyteczną.
Litera digamma znalazła się także w alfabecie gockim i koptyjskim. W obu przypadkach służy do zapisu liczb za pomocą liter.
[edytuj] Koppa
[edytuj] Stigma
[edytuj] San
[edytuj] Sampi
[edytuj] Sho
[edytuj] Dyftongi i kombinacje literowe
Kombinacja literowa | Wymowa | Uproszczona transliteracja | ||
---|---|---|---|---|
archaiczna | klasyczna | nowogrecka | ||
ᾰι, αι | [aɪ] | [e̞] | ai lub aj | |
ᾱι, ᾳ | [aːɪ] | [aː] | [a] | a lub ā |
ει | [eː] | [eː] | [i] | ei lub ej |
ηι, ῃ | [ɛːi] | [ɛː] | [i] | e lub ē |
οι | [oɪ] | [i] | oj | |
ῠι, υι | [yɪ] | [yː] | [i] | yi lub yj |
ῡι, υι | [yːi] | [yː] | [i] | yi lub yj |
ωι, ῳ | [ɔːɪ] | [ɔː] | [o̞] | o lub ō |
ᾰυ, αυ | [aʊ] | [av] przed samogłoską lub spółgłoską dźwięczną; [af] przed głoską bezdźwięczną |
au, av | |
ᾱυ, αυ | [aːʊ] | [av] przed samogłoską lub spółgłoską dźwięczną; [af] przed głoską bezdźwięczną |
au, āv | |
ευ | [eʊ] | [e̞v] przed samogłoską lub spółgłoską dźwięczną; [e̞f] przed głoską bezdźwięczną |
eu, ev | |
ηυ | [ɛːʊ] | [iv] przed samogłoską lub spółgłoską dźwięczną; [if] przed głoską bezdźwięczną |
eu, ēv | |
ου | [oʊ] [oː] |
[uː] | [u] | u, ū, ou |
ωυ** | [ɔːʊ] | [ɔː.y] | [o.i] | oy, ōy |
γγ* | [ŋɡ] | [ŋɡ] w wymowie formalnej (palatalizowane do [ɲɟ] przed [e̞] lub [i]), ale często redukowane do [ɡ] (palatalizowane do [ɟ] przed [e̞] lub [i]); w pewnych przypadkach wymawiane także jako [ŋɣ] (palatalizowane do [ɲʝ] przed [e̞]) |
ng | |
γκ* | [ŋk] | Na początku wyrazu [ɡ] (palatalizowane do [ɟ] przed [e̞] lub [i]); w innych przypadkach [ŋɡ] (palatalizowane do [ɲɟ] przed [e̞] lub [i]), często redukowane do [g] (palatalizowane do [ɟ] przed [e̞] lub [i] |
nk | |
γξ* | [ŋks] | [ŋɡz] | nks | |
γχ* | [ŋkʰ] | [ŋx] | [ɲç] przed [e̞] lub [i]; w innych przypadkach [ŋx] |
nch, nkh |
μπ | [mp] | Na początku wyrazu [b]; w innych przypadkach [mb], często redukowane do [b] |
mp | |
ντ | [nt] | Na początku wyrazu [d]; w innych przyadkach [nd], często redukowane do [d] |
nt |
* Some scholars see [ŋ] (agma) as a phoneme in its own right.
[edytuj] Sposób pisania
Początkowo pismo greckie zapisywano od prawej do lewej, jak pisma semickie. Następnie rozpowszechnił się system zwany bustrofedonem (gr. βουστροφηδόν, "jak wół orze bruzdy") w którym pisano przemiennie od prawej do lewej i od lewej do prawej – najpóźniejsze znane zastosowania tego systemu pochodzą z Gortyny na Krecie (V w. p.n.e.), w Atenach już od ok. 550 p.n.e. pisano od lewej do prawej.
Początkowo grecy pisali wszystkie litery, wyrazy i zdania jednym ciągiem – nie znali minuskuły, odstępów między wyrazami, znaków diakrytycznych ani interpunkcyjnych. W związku z faktem, że lektura tekstu pisanego jednym ciągiem jest trudna, dla rozdzielenia niektórych wyrazów w inskrypcjach używano czasem pionowej kreski lub pionowego rzędu trzech kropek. W starożytności pisano wyłącznie kapitałą (używanym na inskrypcjach i zwojach pismem o kształtach kanciastych) i kursywą (stosowaną od V. w. p.n.e. w pismach o charakterze urzędowym), dopiero w IX w. n.e. weszła w użycie minuskuła.
[edytuj] Znaki diakrytyczne
Pismo greckie posiada trzy znaki diakrytyczne na oznaczenie akcentu, dwa znaki diakrytyczne na oznaczenie dyftongów, dwa znaki diakrytyczne na oznaczenie przydechów oraz rzadko występujący znak tremy.
Przydech (łac. spiritus)
Zaczynające się od samogłoski lub dyftongu słowa greckie otrzymują przy tej samogłosce lub dyftongu znak diakrytyczny na oznaczenie przydechu. W dyftongach znak przydechu stawia się przy drugiej samogłosce z dyftongu. Są dwa znaki na oznaczenie przydechu:
- ῾ – przydech mocny (spiritus asper) wymawiany podobnie jak polskie h,
- ᾿ – przydech słaby (spiritus lenis), niewymawiany.
Prócz samogłosek i dyftongów przydech otrzymuje litera rho. Jeśli znajduje się ona na początku wyrazu, litera rho zawsze otrzymuje przydech mocny. Podwójna litera rho, znajdująca się zawsze w środku wyrazu, otrzymuje przydech słaby nad pierwszą literą, przydech mocny nad drugą – często w typografii tych przydechów się nie zaznacza, jednak w transkrypcji zbitkę ρρ oddaje się z reguły jako rrh.
Przykłady:
- ἁρμονία – harmonia
- ἰδέα – idea, pojęcie
- Εὐρώπη – Europa
- ῥῶ – litera rho
- Βορρᾶς lub (rzadziej) Βοῤῥᾶς – Boreasz, wiatr północny
Oznaczanie akcentów
Język grecki posiada trzy rodzaje akcentów. Wprowadzone przez gramatyków aleksandryjskich oznaczenia akcentów zaznaczane są przy każdym słowie, prócz nielicznych słów nieakcentowanych – (enklityk i proklityk). Akcenty te to akcent wysoki (łac. (accentus) acutus, gr. ὀξύς, ostry), akcent niski (łac. (accentus) gravis, gr. βαρύς, ciężki, stłumiony) i akcent przeciągły (łac. (accentus) circumflexus, gr. περισπώμενος, zagięty).
Przykłady:
- Acutus: фίλος – przyjaciel
- Gravis: Nie stoi nad pojedynczym wyrazem, występuje zawsze w toku zdania zastępując acutus stojący na ostatniej zgłosce wyrazu, o ile nie następuje po niej znak przestankowy lub enklityka.
- Circumflexus: δῆμος – lud
Akcenty i przydechy
- Jeśli wyraz zaczynający się od samogłoski pojedynczej piszemy małą literą, znaki przydechu i akcentu stawiamy nad samogłoską.
- Jeśli wyraz zaczynający się od samogłoski pojedynczej piszemy dużą literą, znaki przydechu i akcentu stawiamy przed samogłoską
- Jeśli wyraz zaczyna się od dyftongu, znaki akcentu i przydechu stawiamy nad drugą literą dyftongu, niezależnie od tego, czy wyraz piszemy małą czy dużą literą
- Akcenty i przydechy przy dyftongach niewłaściwych z ι adscriptum lub subscriptum zapisuje się jak w wyrazach zaczynających się od pojedynczej samogłoski.
- acutus i gravis stawiamy po znaku przydechu, circumflexus nad znakiem przydechu.
Dyftongi
Dyftongi greckie dzielą się na właściwe i niewłaściwe (wymawiane jako pojedyncza samogłoska). Właściwe to αι, ει, οι, υι, αυ, ευ, ηυ. Niewłaściwe to ᾳ, ῃ, ῳ, ου. Jeśli wyraz piszemy dużą literą, we wszystkich dyftongach duża jest tylko pierwsza litera składowa. Znak diakrytyczny przy dyftongach niewłaściwych ᾳ, ῃ, ῳ pochodzi od małej litery iota i nazywa się subscriptum. Jeśli dyftongi te piszemy dużą literą, pierwszą literę dyftongu zapisujemy jako dużą literę, iotę zapisujemy zaś obok, ale nie wymawiamy (nazwyając ją wtedy adscriptum, tj. Αι, Ηι, Ωι).
Zobacz więcej: fonetyka grecka
Trema
Koronis
Znaki filologiczne
Przykłady połączeń znaków diakrytycznych
[edytuj] System politoniczny i monotoniczny
System politoniczny jest historycznym systemem ortografii języka greckiego kształtującym się od czasów hellenistycznych do końca czasów bizantyjskich. Dla języka nowogreckiego zastąpiono go w 1982 systemem monotonicznym, przy czym wielu Greków wciąż stosuje system politoniczny. Cechą charakterystyczną systemu politonicznego jest rozbudowana diakrytyka oddająca starożytną wymowę języka greckiego.
System monotoniczny ortografii greckiej jest uproszczoną formą ortografii języka nowogreckiego wprowadzoną przez parlament grecki w 1982, tak dla Katharewusy, jak i dla Dimotiki. Zastępuje on tradycyjne greckie akcenty (acutus, gravis i circumflexus) jednym, oznaczającym dotąd acutus (´). Porzuca także użycie spiritus asper i spiritus lenis.
Uproszczenie ortografii motywowano faktem, że ortografia politoniczna jest skomplikowana i trudna do nauczenia się, znaki diakrytyczne systemu politonicznego nie oddają żadnych właściwości współczesnej wymowy, dając informację tylko o etymologii słów i ich wymowie starożytnej. System monotoniczny jest odrzucany przez wielu Greków, sądzących, że system politoniczny stwarza więź z przeszłością. Cerkiew grecka wciąż używa systemu politonicznego. Drukuje się w nim wciąż wiele książek. Fakt, że greka nie była w starożytności zapisywana za pomocą systemu politonicznego, który został wprowadzony stopniowo w czasach bizantyjskich, utrudnia jednak jego obronę. Grekę klasyczną wciąż powszechnie zapisuje się za pomocą systemu politonicznego.
System monotoniczny | System politoniczny |
---|---|
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς αγιασθήτω το όνομά σου· |
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· |
[edytuj] Interpunkcja grecka
W języku greckim od okresu hellenistycznego stosuje się cztery znaki interpunkcyjne:
- . – kropka pełni te same funkcje co w pisowni polskiej,
- , – przecinek pełni te same funkcje, co w pisowni polskiej,
- znak · pełni funkcję średnika i dwukropka,
- wyglądający identycznie jak średnik znak ; pełni funkcję znaku zapytania.
[edytuj] Historia alfabetu greckiego
[edytuj] Pismo linearne A i B
Pierwszym pismem Greków, używanym w dialekcie mykeńskim, było powstałe w XIV w. p.n.e. pismo linearne B, wywodzące się od najprawdopodobniej przedgreckiego pisma linearnego A. Odkrywcą pisma linearnego B jest Arthur Evans, odczytali je w 1952 brytyjski architekt Michael Ventris i filolog klasyczny John Chadwick. Nieodczytane pismo linearne A składa się z ok. 110 znaków, prawdopodobnie sylabicznych. Pismo linearne B składa się z ok. 90 znaków sylabicznych. Zapisywane było na tabliczkach glinianych (choć mogły istnieć też inne, mniej trwałe formy zapisu), przechowanych przede wszystkim w Knossos, a także w Mykenach, Pylos, Tebach i Tirynsie. Z pismem lineranym B spokrewnione jest zawierające 55 znaków sylabiczne pismo cypryjskie (sylabariusz cypryjski), zachowane do V w. p.n.e. Pismo linearne B było źle przystosowane do fonetyki języka greckiego, co jest prawdopodobną pzyczyną braku znanych tekstów literackich z okresu mykeńskiego. Całkowicie wyszło z użycia wraz z wędrówką Dorów (XII w. p.n.e.).
[edytuj] Powstanie alfabetu greckiego
Alfabet grecki wywodzi się najprawdopodobniej z alfabetu paleohebrajskiego (wschodniosemickiego), który jest przodkiem także alfabetu fenickiego i alfabetu hebrajskiego. Powstał w X lub IX w. p. n.e. na skutek kontaktów handlowych Greków z ludami Lewantu. Świadczy o tym podobieństwo kształtu liter, podobieństwo nazw liter i przekazy mitologiczne (zob. Kadmos). Pismo paleohebrajskie miało było pismem spółgłoskowym, Grecy zaadaptowali do zapisu samogłosek paleohebrajskie znaki oznaczające nie występujące w języku greckim spółgłoski laryngalne. Mimo dodania znaków oznaczających samogłoski alfabet grecki nie był doskonały, brakowało mu bowiem oznaczeń dwuznaków i rozróżnienia zapisu części samogłosek różniących się iloczasem (alphy, ioty i ypsilonu), ponadto występowały znaki oznaczające zbitki spółgłosek. Według pewnych teorii współczesnych alfabet grecki nie wywodzi się od alfabetu fenickiego, a jedynie ma z nim wspólnego przodka, jeden z alfabetów anatolijskich.
[edytuj] Mity o powstaniu alfabetu greckiego
Mitografowie podają, że pięć samogłosek alfabetu greckiego oraz spółgłoski beta i tau wynalazły Mojry lub Io, siostra Forneusa. Pozostałe jedenaście spółgłosek wynalazł Palamedes, syn Naupliosa. Bóg Hermes ujął głoski w pismo, którego znaki przypominały kliny, na podobieństwo toru lotu poświęconych mu żurawi. Pismo to miał sprowadzić do Grecji Kadmos, zmieniając w nim jednak kolejność liter. Ze względu na to, że litera alfa przypomina kształtem woła i Beocja jest "krainą wołów", pozostawił ją na pierwszej pozycji – litera alpha znalazła się tam na znak tego, że greckie słowo alphe oznacza zaszyt, słowo alphein wynajdywać, a Alfejos jest największą rzeką (zob. etymologia ludowa). Pozostałe spółgłoski greckie mieli utworzyć Symonides z Samos i Epicharm z Sycylii, pozostałe dwie samogłoski mieli dodać kapłani Apollina by jedna samogłoska przypadała na każdą ze strun liry boga. Mitologiczny przekaz o przeniesieniu alfabetu do Grecji przez Fenicjanina Kadmosa jest jedną z przesłanek świadczących o jego fenickim pochodzeniu. Mitografowie rzymscy podają podobny mit o pzeniesieniu alfabetu do Italii przez Ewandera z Arkadii. Jego matka Karmenta ustaliła piętnaście znaków pisma łacińskiego.
sam z kolei dał początek bardzo wielu alfabetom, najbardziej znane to alfabet łaciński (poprzez alfabet etruski) oraz cyrylica.
[edytuj] Inne języki zapisywane za pomocą alfabetu greckiego
Alfabetu greckiego od starożytności do dziś używa się nie tylko do zapisu języka greckiego, ale też wielu języków ludów znajdujących się w zasięgu wpływów kultury greckiej.
W starożytności za pomocą alfabetu greckiego zapisywano:
- Większość języków Azji Mniejszej, np. będące w użyciu w latach 800-300 p.n.e. alfabety używane do zapisu języka lidyjskiego i frygijskiego były to nieznacznie zmodyfikowane wczesne formy alfabetu greckiego – podobnie jak alfabety ludów Italii.
- Niektóre języki paleobałkańskie, np. język tracki. Dla innych języków i dialektów używanych na obszarach sąsiadujących z terenami zamiszkanymi przez Greków, takich jak język macedoński, nie znamy żadnych ciągłych tekstów, a tylko zapisane alfabetem greckim pojedyncze słowa w tekstach greckich.
- W południowej Francji zachowały się inskrypcje w języku galijskim (ok. 300 p.n.e.).
- Tekst hebrajski Biblii wydanej przez Orygenesa (Hexaplus).
- Język baktryjski (ok. 250-800 n.e.) [1].
- Alfabet koptyjski to używany do dziś alfabet grecki uzupełniony od kilka liter z demotyki.
- Język nubijski w Makurii (obecnie Sudan) był do XV w. zapisywany alfabetem greckim uzupełnionym o trzy litery koptyjskie, dwa znaki wywodzące się z pisma Meroe, i dwuznakiem złożonym z dwóch greckich liter gamma do zapisu ng.
- Zachował się pochodzący z VIII w. tekst arabskojęzyczny zapisany alfabetem greckim.
W czasach nowożytnych za pomocą alfabetu greckiego zapisywano:
- Język turecki prawosławnych Turków (Karmanlidów) często zapisywany był za pomocą alfabetu greckiego i nazywany "Karamanlidika".
- Od XV w. dialekt toskijski języka albańskiego. Drukarnia w Moschopolis w XVIII w. wydrukowała w alfabecie greckim kilka albańskojęzycznych tekstów. Dopiero w 1908 odbyła się konferencja w Bitoli, podczas której przyjęto i ustandaryzowano alfabet łaciński dla obu dialektów albańskich (toskijskiego i gegijskiego). Do dziś jednak mówiący dialektem arwantyjskim (odmianą dialektu toskijskiego) Albańczycy w Grecji używają opartego na greckim alfabetu arwantyjskiego.
- Pewne dialekty południowosłowiańskie zbliżone do współczesnego macedońskiego zachowały się jako zapisy w alfabecie greckim. Współczesny język macedoński używa jednak alfabetu cyrylickiego
- Język aromański (zbliżony do języka rumuńskiego dialekt zamieszkujących Grecję Wołochów) zapisuje się często za pomocą alfabetu greckiego. Nie istnieje jeszcze ustandaryzowana ortografia języka aromańskiego, wydaje się jednak, że przyjmie się pismo łacińskie i ortografia języka rumuńskiego.
- Język gagauski, turecki język używany w Mołdawii (do 1957, kiedy przyjęto cyrylicę. Obecnie używa się alfabetu łacińskiego i ortografii wzorowanej na tureckiej).
- Surguch, język turecki używany przez niewielką liczbę prawosławnych w północnej Grecji.
- Urum, język używany przez pewne grupy Tatarów na krymie, różny od języka Tatarów Krymskich, do XX w. zapisywano za pomocą alfabetu greckiego.
Znaki alfabetu greckiego to:
Nazwa | Wymowa | Mała litera | Wielka litera | Encja HTML |
---|---|---|---|---|
Alfa | a | α | Α | α Α |
Beta | b | β | Β | β Β |
Gamma | g | γ | Γ | γ Γ |
Delta | d | δ | Δ | δ Δ |
Epsilon | e | ε | Ε | ε Ε |
Dzeta | dz | ζ | Ζ | ζ Ζ |
Eta | e | η | Η | η Η |
Theta | th | θ | Θ | θ Θ |
Jota | i | ι | Ι | ι Ι |
Kappa | k | κ | Κ | κ Κ |
Lambda | l | λ | Λ | λ Λ |
Mi | m | μ | Μ | μ Μ |
Ni | n | ν | Ν | ν Ν |
Ksi | ks | ξ | Ξ | ξ Ξ |
Omikron | o | ο | Ο | ο Ο |
Pi | p | π | Π | π Π |
Ro | r | ρ | Ρ | ρ Ρ |
Sigma | s | σ | Σ | σ Σ |
Tau | t | τ | Τ | τ Τ |
Ypsilon | y | υ | Υ | υ Υ |
Fi | ph | φ | Φ | φ Φ |
Chi | kh | χ | Χ | χ Χ |
Psi | ps | ψ | Ψ | ψ Ψ |
Omega | o | ω | Ω | ω Ω |
[edytuj] Bibliografia
- Marian Auerbach, Marian Golias, Gramatyka grecka
- Robert Graves, Mity greckie
- Oktawiusz Jurewicz, Gramatyka historyczna języka greckiego
- Ewa Wipszycka-Bravo (redakcja), Vademecum historyka starożytnej Grecji i Rzymu
Alfabetyczne: Łaciński • Arabski • Aramejski • Braille'a • Cirth • Cyrylica • Dewanagari • Etiopski • Fenicki • Głagolica • Gocki • Grecki • Gruziński • Hawajski • Hebrajski • Ormiański • Runiczny • Tengwar
Sylabiczne: Czirokeski • Dewanagari • Gurmukhi • Tybetański • Hiragana • Katakana • Tamilski • Tajski • Laotański • Bopomofo • Sojombo • Hangyl
Obrazkowe: Hieroglify • Pismo pierwotne
Chińskie: Kanji • Chińskie pismo tradycyjne • Chińskie pismo uproszczone • Hancha
Zobacz też: Alfabet • Systemy pisma CJK • Alfabet flagowy • Alfabet Morse'a