Alfabet arabski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Alfabet arabski - alfabetyczne pismo używane do zapisu języka arabskiego. Powstało z nabatejskiej odmiany pisma aramejskiego.

Najstarsze zabytki pochodzą z IV wieku n.e. (inskrypcje z Rammu i An-Namara). Istnieje wiele odmian pisma arabskiego. Do najważniejszych należą pismo kwadratowe (kufickie) i okrągłe (naschi). Pismo arabskie rozpowszechnione jest w krajach muzułmańskich.

Zapisywane jest z prawa na lewo. Ma 18 podstawowych znaków, które po uzupełnieniu jedną, dwiema lub trzema kropkami tworzą 28 liter oznaczających spółgłoski. Litery mogą mieć różne formy w zależności od pozycji w wyrazie (początkowej, środkowej, końcowej albo izolowanej). Samogłoski są w piśmie arabskim pomijane, dlatego jest ono klasyfikowane jako abdżad. Czasami stosuje się jednak znaki samogłoskowe (w arabskich elementarzach i w Koranie).

Dekoracyjne zapisywanie wersów Koranu doprowadziło w ciągu ponad 1400 lat do powstania wielu szkół kaligrafii. W świecie arabskim kaligrafia uznawana jest za jedną z najwyższych form sztuki. Ma szczególne znaczenie, ponieważ przekazuje treść świętej księgi islamu.

Obecnie pisma arabskiego używa się także do zapisu języków niearabskich: perskiego, urdu, malajskiego, suahili, a do roku 1929 zapisywano nim także język turecki.

[edytuj] Alfabet arabski w Unikodzie

ز س ش ص ض ط ظ ع غ ف ق ك ل م ن ه و ى ي

[edytuj] Cyfry arabskie

W piśmie arabskim używa się dwóch rodzajów cyfr: standardowych arabskich oraz tak zwanych wschodnioarabskich, używanych w Iranie, Pakistanie oraz Indiach.

Cyfry arabskie w Europie	Standardowe cyfry arabskie	Cyfry wschodnioarabskie
0	٠	۰
1	١	۱
2	٢	۲
3	٣	۳
4	٤	۴
5	٥	۵
6	٦	۶
7	٧	۷
8	٨	۸
9	٩	۹

pozycja w wyrazie:
samodzielnie	na początku	w środku	na końcu	nazwa	transkr.	dźwięk
ﺀ	أ, إ, ؤ, ئ			hamza	ʾ / ’ et ‚	[ʔ]
ﺍ	—		ﺎ	ʾalif	ā / â	[aː]
ﺏ	ﺑ	ﺒ	ﺐ	bāʾ	b	[b]
ﺕ	ﺗ	ﺘ	ﺖ	tāʾ	t	[t]
ﺙ	ﺛ	ﺜ	ﺚ	ṯāʾ	ṯ / th	[θ]
ﺝ	ﺟ	ﺠ	ﺞ	ǧīm	ǧ / j / dj	[ʤ]
ﺡ	ﺣ	ﺤ	ﺢ	ḥāʾ	ḥ	[ħ]
ﺥ	ﺧ	ﺨ	ﺦ	ḫāʾ	ḫ / ẖ / kh	[x]
ﺩ	—		ﺪ	dāl	d	[d]
ﺫ	—		ﺬ	ḏāl	ḏ / dh	[ð]
ﺭ	—		ﺮ	rāʾ	r	[r]
ﺯ	—		ﺰ	zāy	z	[z]
ﺱ	ﺳ	ﺴ	ﺲ	sīn	s	[s]
ﺵ	ﺷ	ﺸ	ﺶ	šīn	š / sh	[ʃ]
ﺹ	ﺻ	ﺼ	ﺺ	ṣād	ṣ	[sˁ]
ﺽ	ﺿ	ﻀ	ﺾ	ḍād	ḍ	[dˁ], [ðˤ]
ﻁ	ﻃ	ﻄ	ﻂ	ṭāʾ	ṭ	[tˁ]
ﻅ	ﻇ	ﻈ	ﻆ	ẓāʾ	ẓ	[zˁ], [ðˁ]
ﻉ	ﻋ	ﻌ	ﻊ	ʿayn	ʿ / ‘	[ʔˤ]
ﻍ	ﻏ	ﻐ	ﻎ	ġayn	ġ / gh	[ɣ]
ﻑ	ﻓ	ﻔ	ﻒ	fāʾ	f	[f]
ﻕ	ﻗ	ﻘ	ﻖ	qāf	q / ḳ	[q]
ﻙ	ﻛ	ﻜ	ﻚ	kāf	k	[k]
ﻝ	ﻟ	ﻠ	ﻞ	lām	l	[l]
ﻡ	ﻣ	ﻤ	ﻢ	mīm	m	[m]
ﻥ	ﻧ	ﻨ	ﻦ	nūn	n	[n]
ﻩ	ﻫ	ﻬ	ﻪ	hāʾ	h	[h]
ﻭ	—		ﻮ	wāw	w	[w]
ﻱ	ﻳ	ﻴ	ﻲ	yāʾ	y	[j]

Spotyka się także dodatkowe znaki, samogłoski (zwykle niezapisywane w językach semickich), czy reprezentujące końcówki. Poniżej znajduje się tabela z niektórymi dodatkowymi znakami:

znak	przykład	nazwa	znaczenie
َ	بَ	fatha	krótkie a
ِ	بِ	kasra	krótkie i
ُ	بُ	damma	krótkie u
َ	بَا	fatha + alif	długie ā
ِ	بِي	kasra + yā	długie ī
ُ	بُو	damma + wāw	długie ū
ْ	يْمُو	sukūn	brak samogłoski
ّ	دُرِّسَ	šadda	podwojenie danej spółgłoski
ٌ	سٌ	nuncja	końcówka -un (podwojona damma)
اَلْ	اَلْ		rodzajnik al-, określa imię
ٌ / ُُ			końcówka -un, I przypadek imienia w stanie nieokreślonym
ٍ	سٍ		końcówka -in, II przypadek (podwójna kasra)
ً	اً		końcówka -an, III przypadek (podwójna fatha)
اً	اً		końcówka -an, III przypadek (podwójna fatha), najczęściej z dodatkową literą alif
ﻻ		partykuła przecząca	jedna z partykuł przeczących [lā]; także samodzielna jako nie