Zwarte aarde

Zwarte aarde, ook wel benoemd met de Russische term tsjernozjom (Russisch: чернозём; IPA: [ʨɪrnʌˈzʲom]), is een zwartgekleurde grondsoort die zich op lössbodems ontwikkelt, wanneer die door een betrekkelijk regenrijke steppe of bossteppe bedekt zijn.

Afgestorven delen van de grasvegetatie vormen de grondslag voor een zeer rijke ontwikkeling van humus, die 3 tot 15 % van het bodemvolume uitmaakt en rijk is aan fosforzuren, fosfor en ammoniak. De zwarte aarde is tot zeer diep in de grond aanwezig; vaak meer dan een meter, tot 6 meter diep in Oekraïne.

De zwarte aarde is zeer vruchtbaar en behoeft geen grondverbeteraars, waardoor het vaak wordt beschouwd als het beste type grond. De zwarte aarde is geschikt voor de verbouw van tarwe en andere granen. Het enige nadeel is dat er vaak droogteperioden optreden, waardoor de omvangst van de oogst wisselvallig is.

Toch is een groot deel van de Russische zwarte aarde pas sinds ongeveer twee of drie eeuwen als landbouwgrond in gebruik. Voordien was het er door de voortdurende aanvallen van nomadische steppenvolkeren (Mongolen, Tartaren) te onveilig voor sedentaire boeren.

Er bestaan twee "zwarte-aardegordels" in de wereld:

• Eurazische: van noordoostelijk Oekraïne via de economische regio Centraal-Tsjernozjom (dat afgezien van oblast Orjol het hele Centrale Zwarte Aarde Gebied (центрально-черноземная полоса) omvat) en Zuid-Rusland naar Siberië
• Amerikaanse: De provincie Manitoba van Canada.

Gelijkwaardige bodems kunnen worden gevonden in de staat Texas van de Verenigde Staten.