Afonso I de Portugal
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Afonso I ou Afonso Henriques (1139-1185). Foi o primeiro rei de Portugal. Fillo de Henrique de Borgoña, conde de Portugal ao que sucedeu en 1112. A partir de 1128, propúxose ampliar seu Estado a expensas do reino de León e aliado co rei de Navarra, invadiu Galicia (1137), chegando a ocupar Tui. Esta campaña rematou cun tratado de paz no que Afonso VII recoñecía a súa autoridade en troques de vasalaxe, logo da batalla de Ourique os seus soldados proclámano rei o 26 de xullo de 1139.
Antes de ser recoñecido como rei de Portugal, no 1143, D. Afonso I tivo que loitar coa súa nai e co seu curmán, D. Afonso VII, de León e Castela.
Dedicouse con grande empeño ó engrandecemento do territorio, conquistando terras ós mouros, que ocupaban parte da Península Ibérica, tamén por conquista, dende máis de catrocentos anos. Esta actividade mereceulle o alcume de Conquistador. Ocupou Lisboa (auxiliado polos cruzados), Santarém, Sintra, Almada, Palmela, Alcácer do Sal, Évora e Bexa.
Tal como os seus sucesores, aproveitou os servizos das ordes monástico-militares, para combater os sarracenos e para desenvolver a riqueza do país, que se basaba na agricultura. As mais famosas foron a Orde do Templo (despois de Cristo), con sé en Tomar, a Orde de Santiago, con sé en Palmela, a Orde de Calatrava, con sé en Avis, e a Orde do Hospital (ou de Malta), con sé no Crato.
Protexeu a fundación de diversos mosteiros, a maior parte deles na rexión entre os rios Miño e Mondego, en particular benedictinos e do ramo cisterciense; o seu pai dera preferencia á rama cluniacense. No seu tempo construíuse o importante Mosteiro de Alcobaça, un dos mais célebres monumentos relixiosos de Portugal a súa igrexa é a maior do país).
Casou cunha princesa italiana, Dna. Mafalda de Saboia e Piemonte.
