Guillaume Dufay

El Vikipedio

Guillaume DUFAY (naskiĝis ĉirkaŭ 1400, mortis la 27-a de novembro, 1474) estis Franca-Flandra komponisto de la frua Renesanco. Kiel la meza figuro en la Burgunda Skolo, li estis la plej fama kaj influa komponisto de la mezo de la 15-a jarcento, kaj povas konsideriĝi kiel la fondanta membro de la Nederlanda Skolo kiu dominis Eŭropan muzikon por la sekvontaj 150 jaroj.

Li naskiĝis en Hainaut, eble en Cambrai, kaj ricevis sian muzikan edukadon kiel ĥoristo ĉe la katedro en Cambrai.

Li laboris kiel kantisto kaj komponisto ĉe diversaj kortoj en Italio. El 1420 li estis ĉirkaŭ 6 jaroj ĉe la servico de la Malatesta en Rimini kaj Pesaro. En 1428 li estiĝis membro de la Papa Ĥoro en Romo, ĉe la servo de papo Martino la 5-a kaj poste ankaŭ de papo Eŭgenio la 4-a.

En 1436 li komponis la festajn motetojn Nuper rosarum flores, kiujn li kantis ĉe la inaŭguro de domo de Brunelleschi de la katedro en Florenco, kie Eugenius vivis en ekzilo. Li ankaŭ komponis Lamentationes pri la falo de Konstantinopolo en 1453.

DUFAY ankaŭ laboris por la Estes en Ferrara kaj por la regantoj de Savojo en Torino. De ĉirkaŭ 1450 ĝis 1458 li estis la ĥoromajstro de Ludoviko de Savojo.

En 1458 li revenis al Cambrai, kie li nomumiĝis kanono de la katedro, kaj pasigis la lastan parton de lia vivo tie.

DUFAY influiĝis de John Dunstable. Liaj verkoj inkluzivas majstroverkojn en ambaŭ religiaj kaj sekularaj ĝenroj: 22 motetoj, 3 magnifikatoj, 7 kompletaj masoj (inter kiuj estas la fama parodia maso L'Homme armé kie la cantus firmus baziĝas sur populara melodio, kaj masaj fiksaĵoj de lia propra ŝanzono 'se la face ay pale') kaj 28 individuaj masaj movadoj, kiel ankaŭ 87 francaj ĉansonoj. Li konsideriĝas la fondanto de la tiel nomata Burgunda Skolo, la unua generacio de la Nederlanda Skolo de polifoniaj komponistoj (proksimume 1430-1580).

La muziko de DUFAY markas akvodislimon - li estis la lasta granda komponisto, kiu uzis mezepokajn teknikojn, kiel izoritmo (1), sed unu el la unuaj, uzintaj la harmoniojn, vortigantajn kaj ekspresivajn melodiojn karakterizajn de la frua Renesanco (2).