Viyolonsel
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Viyolonsel (ya da çello) (violoncello ya da cello), 16. yüzyıl'da ilk örnekleri Fransa'da ortaya çıkan, esasen şekli kadın vücudunu andıran yaylı bir çalgıdır. 'Viola de gamba' adı verilen türü hariç perdesizdir. Keman, viyola ve kontrabas ile aynı ailedendir. Keman ile viyolonselin şekilleri büyük oranda birbirini andırsa da boyutları çok farklıdır. Karşıdan bakıldığında gövdesinin orta bölümünde bulunan ve el yazısı ile 'f' harfini andıran 2 ses deliği vardır. Yayın tellere teması ile titreşen tellerden çıkan ses, gövdenin içindeki havayı titreştirerek bu deliklerden geri döner.
Tellerinin adları (Bastan Tize doğru)
- do
- sol
- re
- la
görüldüğü üzere 5 li akort sistemi uygulanmaktadır. 7 pozisyon a kadar numaralandırılır. Daha sonrası 7. pozisyon ve de ilerisi olarak geçer.
[değiştir] Akort ve çalınışı
Çalarken pus yani baş parmak hariç geri kalan 4 parmak kullanılır. Başparmakta kullanılır. Parmaklar sırasıyla pus hariç 1. 2. 3. ve 4. parmaklar olarak adlandırılır. Başparmak, ilk başlarda pek kullanılmamakla beraber teknik ilerledikçe müziğe dahil edilir. 7. pozisyon ve de ilerisinde daha doğrusu pus kullanılırsa eğer çoğunlukla 4. parmak yani serçe parmak kullanılmaz. 7. pozisyon ve ilerisinde kol yetişmediği için pus kullanılır.
Viyolonsel, kulak dediğimiz kısımdan akort edilir büyük akortlar buradan yapılır. İnce ayar akortları fix dediğimiz küçük metal parçalardan yapılır. Parmaklar, tuşa değilen siyah bölgeye konur. Çok piyano nüansında çalınmadığı sürece tuş üstünde pek fazla (arşeyle) çalınmaz. Net ve de forte ses için genellikle köprü ye yakın çalınır.
