Zespół bezdechu śródsennego

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Zespół bezdechu śródsennego (ang. Sleep Apnoea Syndrome - SAS) jest to zespół objawów chorobowych spowodowanych bezdechami w czasie snu. Za bezdech uważa się ustanie wentylacji płuc przez okres dłuższy niż 10 sekund. Podczas bezdechu dochodzi do zmniejszenia saturacji krwi tlenem. Cierpiący na tę chorobę mogą w trakcie nocy mieć setki takich epizodów.

Stosuje się wskaźnik AHI (od ang. Apnea Hypopnea Index), który oznacza liczbę bezdechów i spłyceń oddechu trwających powyżej 10 sekund podczas 1 godziny snu.

[edytuj] Etiologia

Choroba może mieć 3 mechanizmy powstania:

Postać zaporowa (obwodowa) - jest spowodowana zaburzeniami przepływu powietrza podczas wdechu przez górne drogi oddechowe, spowodowane najczęściej zwiotczeniem mięśni w obrębie gardła
Postać ośrodkowa -związana z zaburzeniami napędu oddechowego pochodzące z ośrodka oddechowego zlokalizowanego w mózgu - mechanizm tego zaburzenia nie jest jasny
Postać mieszana - współistnienie powyższych postaci

[edytuj] Objawy

Objawy można podzielić na 2 grupy:

zauważane przez partnera - głośne chrapanie oraz zauważalne okresy bezdechu
zauważane przez chorego - nagłe przebudzenia w trakcie nocy, najczęściej z uczuciem lęku i dezorientacji, w trakcie dnia objawy spowolnienia koncentracji i senności, która w skrajnych przypadkach może przybierać postać zespołu Pickwicka, przebiegającego z epizodami bezwiednego, krótkotrwałego zasypiania w nieadekwatnych sytuacjach np. w trakcie jazdy samochodem.

Często chorobie towarzyszą inne schorzenia takie jak otyłość, zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie tętnicze.

[edytuj] Rozpoznanie

Oprócz charakterystycznych danych z wywiadu lekarskiego, konieczne jest przeprowadzenie badania laryngologicznego wykluczającego przeszkodę w górnych drogach oddechowych, oraz badanie polisomnograficzne, które polega na obserwacji pacjenta w trakcie snu i monitorowaniu takich parametrów jak ruchy klatki piersiowej czy objawy desaturacji, czyli spadku stężenia tlenu we krwi.

[edytuj] Leczenie

u osób otyłych - bezwzględne odchudzanie
stymulacja farmakologiczna ośrodka oddechowego
wszczepienie rozrusznika nerwu błędnego (w postaci ośrodkowej)
laryngologiczna korekcja zwężonych górnych dróg oddechowych
stosowanie CPAP czyli ciągłego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych (ang. continual positive airway pressure) przez nos
w krańcowych przypadkach tracheostomia celem ominięcia zwężonych górnych dróg oddechowych.