Waldemar Kuczyński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Marian Waldemar Kuczyński (ur. 22 listopada 1939 w Kaliszu), polski ekonomista, dziennikarz, publicysta, polityk o poglądach liberalno-lewicowych.

Studia na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1960-1966. Po studiach asystent na Wydziale Ekonomii UW. W polu obserwacji SB od roku 1963, jako figurant Sprawy Operacyjnego Rozpracowania "Rosomak". Działał w środowiskach opozycji, za co w 1966 roku lat 60. został wyrzucony z PZPR (członek od roku 1959) i stracił pracę. Aresztowny w marcu 1968 roku, pod zarzutem współuczestnictwa w organizowaniu wiecu na Uniwersytecie Warszawskim, spędził w areszcie pół roku.

Aktywny w opozycji lat 70. Jeden z założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych (TKN) i wykładowca "Latającego Uniwersytetu", publicysta drugiego obiegu, głównie w "Biuletynie Informacyjnym" i "Robotniku". W sierpniu 1980 roku członek Komisji Ekspertów przy Międzyzakładowym Komitecie Strajkowym (MKS) w Gdańsku. Ekspert Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" i Komisji Programowej I Zjazdu Krajowego "S". Zastępca redaktora naczelnego "Tygodnika Solidarność" (1981-1982). W stanie wojennym internowany, po zwolnieniu wyjechał do Francji z powodów rodzinnych. Pracownik naukowy Szkoły Zaawansowanych Studiów Społecznych w Paryżu, komentator Radia Wolna Europa.

Powrócił do Polski w lipcu 1989. Uczestniczył w tworzeniu rządu Tadeusza Mazowieckiego i jego programu. We wrześniu mianowany podsekretarzem stanu (wiceministrem) w Urzędzie Rady Ministrów jako Szef Zespołu Doradców premiera. Od września 1990 roku członek rządu, z misją zorganizowania i kierowania nowo powołanym Ministerstwem Przekształceń Własnościowych. Rozpoczął prywatyzację przedsiębiorstw państwowych, sprzedając w ofercie publicznej akcje pięciu pierwszych firm. Odszedł ze stanowiska wraz z dymisją rządu w grudniu 1990.

W kolejnych latach działał w Unii Demokratycznej (członek Prezydium i Rady Krajowej UD), następnie w Unii Wolności i do czerwca 2005 w Partii Demokratycznej. Obecnie niezwiązany już z żadną partią. W latach 1999-2001 główny doradca ekonomiczny premiera Jerzego Buzka. W latach 2002 - 2006 docent w Wyższej Szkole Bankowej w Poznaniu i wykładowca w Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku. W latach 2002-2005 członek Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej przy Prezesie Rady Ministrów. Autor książek: "Po Wielkim Skoku" (1981), "Obóz" (1983), "Zwierzenia Zausznika" (1992), "Agonia Systemu" (1996), "Burza nad Wisłą - dziennik 1980-1981" (2002). Redaktor księgi jubileuszowej - "Tadeusz Mazowiecki, polityk trudnych czasów" (1997). Inicjator i redaktor naczelny Księgi "Dziesięciolecie Polski Niepodległej 1989 - 1999" (2001). Odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001).