Wacław Komar
Z Wikipedii
Wacław Komar (właśc. Mendel Kossoj, ur. 4 maja 1909, zm. 26 stycznia 1972), generał brygady, oficer LWP, wieloletni funkcjonariusz komunistycznych służb specjalnych, szef wywiadu wojskowego (Oddziału II Sztabu Generalnego LWP) i wywiadu cywilnego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego oraz dowódca Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
Członek lewicowej organizacji żydowskiej Haszomer Hacair, od 1925 w związku młodzieży komunistycznej. Jako kilkunastoletni chłopak brał udział w zabójstwach tajnych współpracowników polskiej policji politycznej na mocy wyroków Komunistycznej Partii Polski. W czerwcu 1927 został przerzucony do Związku Radzieckiego, gdzie przebywał do lipca 1933, szkolony na kursach dywersyjnych Armii Czerwonej. Działał w Komunistycznej Międzynarodówce Młodzieży. Między grudniem 1936 a lutym 1939 przebywał w Hiszpanii i wziął udział wojnie domowej. Po ataku Niemiec na Belgię, Holandię i Francję w 1940 walczył w Polskich Siłach Zbrojnych. W kwietniu 1940 dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał w niej przez 5 lat do kwietnia 1945. Po wyjściu z niewoli pozostał we Francji, gdzie w czerwcu 1945 objął stanowisko zastępcy szefa tamtejszej Polskiej Misji Wojskowej.
Po powrocie do kraju po jakimś czasie (19 grudnia 1945) zastąpił na stanowisku szefa Oddziału II Sztabu Generalnego LWP pułkownika Gieorgija Domeradzkiego. Jednocześnie 20 czerwca 1947 został naczelnikiem Wydziału II Samodzielnego (wywiadu) Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego oraz 17 lipca 1947 dyrektorem Departamentu VII Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. 5 czerwca 1950 został odwołany ze stanowiska dyrektora Departamentu VII MBP, następnie ze stanowiska szefa Odziału II Sztabu Generalnego LWP. 6 lipca 1951 został Głównym Kwatermistrzem Wojska Polskiego. Niespodziewanie 11 listopada 1952 został aresztowany; wyszedł z więzienia 17 grudnia 1954 (bez procesu) i dwa lata pózniej (1956) stanął na czele Wojsk Wewnętrznych. Następnie 15 sierpnia 1957 objął dowództwo Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, później 10 czerwca 1960 został dyrektorem generalnym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Odwołany z tego stanowiska 15 lutego 1968, w związku z jego żydowskim pochodzeniem, zmarł cztery lata później - 26 stycznia 1972.
