Stanisław Grzesiuk
Z Wikipedii
Stanisław Grzesiuk (ur. 6 maja 1918 w Małkowie koło Chełma - zm. 21 stycznia 1963 w Warszawie) - polski pisarz i pieśniarz, z zawodu elektromechanik.
[edytuj] Życiorys
Od 1920, kiedy jego rodzice przenieśli się do Warszawy, do 1940 mieszkaniec stołecznego Czerniakowa. Aresztowany i wysłany na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie został przydzielony do obozu koncentracyjnego w Dachau (4 kwietnia - 16 sierpnia 1940). Po kilkumiesięcznym pobycie przeniesiono go do Mauthausen-Gusen, gdzie przebywał aż do 5 maja 1945, tj. do momentu wyzwolenia obozu przez wojska amerykańskie. 9 lipca 1945 wrócił do kraju. W 1946 ożenił się, miał dwoje dzieci - córkę Ewę (1947) i syna Marka (1950). Z powodu odmrożenia rąk nie mógł wrócić do zawodu i został dyrektorem administracyjnym kilku warszawskich szpitali. Od 1947 chorował na gruźlicę płuc, będącą konsekwencją uwięzienia, na którą zmarł w 1963.
Stanisław Grzesiuk był ateistą.
[edytuj] Twórczość
Po wojnie Grzesiuk rozpoczął karierę pisarską. W roku 1958 zadebiutował powieścią Pięć lat kacetu, w której opisał swoje przeżycia związane z pięcioletnim pobytem w obozach koncentracyjnych. Barwny choć prosty język, wartka akcja i wszechobecny humor jakim jest przesycona ta książka uczyniły go sławnym. Kolejna autobiograficzna powieść Boso, ale w ostrogach (1961) przenosi czytelnika do przedwojennego Czerniakowa, robotniczej dzielnicy Warszawy, w której dorastał. Grzesiuk ponownie fascynuje barwnymi opowieściami, sugestywnie odmalowanym klimatem stolicy, nietuzinkowym humorem. Trzecia książka, wydana dopiero w rok po śmierci pisarza Na marginesie życia jest dramatyczną relacją jego zmagań z gruźlicą w obliczu śmierci. Oprócz pisarstwa parał się też popularyzowaniem przedwojennego folkloru stolicy, wykonywał uliczne pieśni warszawskie. Grywał na banjo i mandolinie. Do najpopularniejszych piosenek przezeń wykonywanych, należą: "Czarna Mańka", "Siekiera motyka", "Bujaj się Fela", "Bal na Gnojnej" oraz "Nie masz cwaniaka nad warszawiaka".
