Sojuz 5

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Sojuz 5
Statek kosmiczny	Sojuz 7K-OK
Zaangażowani	ZSRR
Rakieta nośna	Sojuz
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachstan
Miejsce lądowania	49° N, 71° E
Załoga
1. członek załogi	Borys Wołynow (1)
2. członek załogi	Aleksiej Jelisiejew (1)
3. członek załogi	Jewgienij Chrunow (1)
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	193 km
Apogeum	212 km
Okres obiegu	88,6 min
Nachylenie	51,7°
Czas trwania
Początek misji	15 stycznia 1969 (07:04:57 GMT)
Powrót na Ziemię	18 stycznia 1969 (07:59:12 GMT)
Czas trwania misji	3 d, 0 h, 54 min, 15 s
Ilość okrążeń Ziemi	49
Ilość EVA	1
Łączny czas trwania EVA	37 min

Sojuz 5 (kod wywoławczy Байкал - "Bajkał") był kapsułą kosmiczną typu Sojuz, wystrzeloną przez ZSRR 15 stycznia 1969 roku. Pojazd połączył się na orbicie z kapsułą Sojuz 4.

[edytuj] Załoga

[edytuj] Podstawowa

[edytuj] Rezerwowa

[edytuj] Druga rezerwowa

[edytuj] Lądująca

Borys Wołynow

[edytuj] Opis misji

Na pokładzie kapsuły znajdował się dowódca, Borys Wołynow, i dwóch inżynierów lotu, Jelisiejew i Chrunow, którzy mieli przejść na pokład Sojuza 4 przed powrotem na Ziemię. Załoga przeprowadziła badania naukowe, w tym techniczne i medyczne, a także przetestowała urządzenia pokładowe pojazdu. Głównym celem misji było połączenie z kapsułą Sojuz 4, i stworzenie w ten sposób eksperymentalnej stacji kosmicznej.

Wołynow pozostał na pokładzie Sojuza 5 i powrócił na ziemię po bardzo burzliwym wejściu w atmosferę. Moduł serwisowy Sojuza nie odłączył się po odpaleniu silników hamujących. W tym momencie kosmonauta nie był już w stanie przerwać manewru wejścia w atmosferę. Awaria mechanizmu odrzucania silników hamujących miała już miejsce podczas misji kapsuł Wostok i Woschod, a także podczas jednej z misji Programu Mercury, lecz w wypadku Sojuza stanowiła o wiele większe zagrożenie - moduł serwisowy Sojuza był znacznie większy niż niewielkie moduły silników hamujących tamtych pojazdów.

Gdy kapsuła napotkała opór powietrza, połączony wciąż pojazd przybrał najbardziej stabilną aerodynamicznie pozycję - nosem naprzód. Ciężki moduł lądownika miał za osłonę jedynie metalowy właz - uszczelki włazu zaczęły się palić, wypełniając wnętrze kabiny toksycznymi oparami. Przyspieszenie, które normalnie wciskało kosmonautę w fotel, w tym wypadku wyciągało Wołynowa z jego uprzęży.

Na szczęście, wraz ze wzrostem temperatury i oporu aerodynamicznego, elementy łączące lądownik z modułem serwisowym zerwały się zanim doszło do zniszczenia włazu. Moduł lądownika natychmiast ustawił się we właściwej pozycji, osłoną termiczną naprzód. Wołynowa czekał jeszcze jeden problem - linki spadochronu uległy częściowemu splątaniu, co w połączeniu z awarią rakiet hamujących spowodowało bardzo twarde lądowanie, w którym Wołynow stracił część zębów.

Kapsuła wylądowała w górach Ural, w pobliżu Orenburga - daleko od planowanego miejsca lądowania w Kazachstanie. Na zewnątrz panowała temperatura -38 °C. Wiedząc, że ekipy ratunkowe przybędą za wiele godzin, Wołynow opuścił kapsułę i przeszedł kilka kilometrów, zanim nie znalazł schronienia w chatce miejscowego chłopa. Wołynow nie poleciał w kosmos przez następnych siedem lat, aż do misji Sojuz 21.