Rosalind Franklin

Z Wikipedii

Rosalind Franklin (25 lipca 1920 - 16 kwietnia 1958) to brytyjska biolog i genetyk, współodkrywczyni podwójnej helisy DNA, doktor na Uniwersytecie Cambridge.

Urodzona w Anglii, w wieku 21 lat absolwentka Cambridge, a w wieku 26 lat obroniła doktorat z dziedziny chemii fizycznej. Pracowała w Brytyjskim Towarzystwie Badań nad Wykorzystaniem Węgla oraz w paryskim Centralnym Państwowym Laboratorium Chemicznym, gdzie nauczyła się analizy budowy cząsteczek chemicznych za pomocą rentgenografii strukturalnej, którą to technikę udoskonaliła i zastosowała do odkrycia rozwiązania jednej z największych zagadek w historii ludzkości - struktury nośnika dziedziczności. Dokonała tego pracując w King's College, gdzie pozostając w stanie konfliktu z dyrektorem (Maurice Wilkins) dokonała tego przełomowego odkrycia - zrobiła dokładny rentegenogram nici DNA, który legł u podstaw pracy Jamesa Watsona i Francisa Cricka ( laureaci wraz z Maurice Wilkinsem Nagrody Nobla ). Mimo iż była ona niewątpliwie współtwórcą odkrycia struktury DNA, jej nazwisko nie zostało uwzględnione w kluczowej publikacji na ten temat, która ukazała się w Nature. Koronnym dowodem na prawdziwość teorii Watsona i Cricka był właśnie rentgenogram wykonany przez Franklin, który bez jej zgody został w tej publikacji zamieszczony. Rozżalona Rosalind, porzuciła badania nad DNA i zajęła się badaniem wirusów, gdzie miała dość znaczące dokonania. Zmarła na nowotwór w wieku 37 lat. Nowotwór był prawdopodobnie spowodowany ciągłą ekspozycją na promieniowanie rentgenowskie w trakcie prowadzenia przez nią badań naukowych. Ostanie tygodnie swojego życia, mimo świadomości z powagi swojego stanu, spędzała w laboratorium dokonując ekspertyzy mikrobiologiczne.

[edytuj] Franklin w oczach naukowców

W książce Jamesa Watsona - "Podwójna helisa", w której zawarte są okoliczności odkrycia struktury DNA, autor twierdzi, że Rosalind Franklin była trudnym współpracownikiem. Według naukowców miała opinię mizantropa. Znana była także z poglądów feministycznych, o których zdarzało jej się mówić głośno. Choć Watson w swojej opowieści nie odmawia jej intelektu, to jednak zwraca uwagę na fakt, że była sceptyczna w stosunku do helikalnej budowy DNA, nierzadko jej krytyka przybierała formy napastliwe. W epilogu tejże książki wydanej w 1968 roku, 10 lat po śmierci Rosalind Franklin, autor oddaje honor uczonej i podkreśla, iż mimo tego, że jej zasługi w odkryciu struktury DNA nie zostały dostrzeżone, jej charakter zmienił się na lepsze.

[edytuj] Wnioski z niezauważonej działalności

Częściowo z powodu historii Rosalind Franklin, obecnie istnieje tradycja dopisywania osób wykonujących badania rentgenograficzne do publikacji naukowych, w których te dane są zamieszczane, nawet jeśli bezpośredni wkład intelektualny osoby wykonującej te badania jest praktycznie żaden. Powoduje to, że obecnie najczęściej cytowanymi chemikami są właśnie rentgenografowie (którzy wykonując setki pomiarów mają też setki publikacji), co jest swoistą formą oddania sprawiedliwości Rosalind Franklin i wszystkim innym rentgenografom, którzy niegdyś oddali swoje życie dla dobra nauki.