Podgórze (część Krakowa)

Z Wikipedii

Podgórze – część Krakowa położona na prawym brzegu Wisły na styku regionów naturalnych: Bramy Krakowskiej, Niziny Nadwiślańskiej, Podgórza Bocheńskiego i Pogórza Wielickiego.

W latach 1784-1915 samodzielne miasto. Od 1915-1990 dzielnica administracyjna Krakowa. Obecnie podzielona na 5 dzielnic samorządowych: Dzielnica VIII Dębniki, Dzielnica IX Łagiewniki, Dzielnica X Swoszowice, Dzielnica XI Podgórze Duchackie, Dzielnica XII Prokocim-Bieżanów oraz Dzielnica XIII Podgórze. Obecnie dzielnica przemysłowo-mieszkaniowa, rozwój budownictwa wielkopłytowego na obrzeżach nadał jej charakter 200-tysięcznego miasta-sypialni. Na obszarze ważny węzeł kolejowy (Kraków Płaszów), ośrodek telewizji Kraków, szpital pediatryczny w Prokocimiu i in.

Spis treści 1 Historia 2 Zabytki i interesujące miejsca 3 Zobacz też 3.1 Linki zewnętrzne 4 Bibliografia

[edytuj] Historia

Kopiec Krakusa

Kościół św. Benedykta

Kościół św. Józefa

Pierwsze ślady ludzkiej aktywności na obszarze dzisiejszego Podgórza pochodzą sprzed ok. 10 tys. lat, odkryto je na wapiennych wzgórzach Krzemionek Podgórskich. Osadnictwo słowiańskie rozwijało się tutaj prawdopodobnie od VII w. W średniowieczu tereny na prawym brzegu Wisły stanowiły zaplecze gospodarcze dla Krakowa, pozyskiwano surowce budowlane: kamień, piasek, produkowano cegły, wapno, gips itp.

W różnych okresach historii istniały tu osady, m.in. Zabłocie, Płaszów czy Janowa Wola. Pod koniec XIV w. stały się one własnością miasta Kazimierz, w czasie potopu szwedzkiego zostały doszczętnie zniszczone i zapomniane.

Miasto Podgórze powstało wskutek wydarzeń po I rozbiorze Polski (1772). Austriacy, interpretując na swoją korzyść umowę o ustanowieniu granicy na Wiśle, zajęli Kazimierz, oddzielony od Krakowa starym korytem rzeki. Cztery lata później, wskutek protestów strony polskiej, zmuszeni zostali do jego opuszczenia, zachowując jednak prawobrzeżne, dotychczas słabo zagospodarowane i zaludnione przedmieścia. Zdecydowano o utworzeniu nowego ośrodka osadniczego, który, oprócz typowych funkcji miejskich, miał być miastem-garnizonem trzymającym w szachu Kraków, jak również stanowić silną konkurencję gospodarczą i prestiżową dla niego.

Przystąpiono więc do tworzenia przyszłego miasta, na terenie obecnego Podgórza. Mimo całkowitej nierealności planów wybudowania dwustutysięcznej "metropolii" (dla por. – Kraków wraz z Kazimierzem, Kleparzem i jurydykami liczył niecałe 10 tys. mieszkańców) następował jednak szybki rozwój osady spowodowany m.in. przez:

• przygraniczne położenie na brzegu spławnej rzeki i na połączeniu szlaków handlowych (przeprawa przez Wisłę)
• korzystne warunki nabywania gruntów i osiedlania się dla przybyszów, zwłaszcza kupców i przedsiębiorców
• liczne przywileje cesarskie gwarantujące daleko idącą swobodę osobistą (zwolnienie ze służby wojskowej, wolność wyznania i in.) i prowadzenia działalności gospodarczej (bezpłatny przydział gruntów, zwolnienie z podatków, pomoc finansowa, itp.)

W 1784 r. cesarz Józef II nadał Podgórzu prawa wolnego miasta królewskiego. Graniczyło ono wówczas z wsiami: Płaszów, Wola Duchacka, Łagiewniki, Borek, Ludwinów i in. (włączonymi później w jego obręb). Znaczna część jego mieszkańców utrzymywała się z uprawy roli.

III rozbiór Polski (1795) i związane z nim przyłączenie części Małopolski do zaboru austriackiego osłabił czynniki decydujące o uprzywilejowanej pozycji Podgórza. Jego rozwój, powiązany teraz z rozwojem Krakowa, następował, ale już nie w takim tempie jak w pierwszej fazie. W początkach XIX w. miasto przekształciło się w ośrodek o wyraźnym charakterze handlowo-przemysłowym, nastąpił spadek liczby ludności zatrudnionej w rolnictwie na rzecz przemysłu i usług.

Po powiększeniu obszaru Księstwa Warszawskiego w 1809 r., miasta: Kraków, Podgórze i Wieliczka wraz z otaczającymi je terenami włączone zostały w jego granice. Rok później zawarta została "dobrowolnie umówiona, wieczysta i trwała ugoda", w konsekwencji której Podgórze, zostało przyłączone do Krakowa jako IV gmina (dzielnica), zachowując jednak odrębność administracyjną. W 1813 r. wojska rosyjskie ścigające niedobitki Wielkiej Armii zajęły Kraków, okupując go przez 2 lat. Kongres wiedeński (1815) zdecydował o podziale ziem Księstwa Warszawskiego – odłączył Podgórze, które wróciło do Austrii, od terenów Rzeczypospolitej Krakowskiej. Po wybuchu powstania krakowskiego w lutym 1846 r., Austria dokonała aneksji miasta i od tej pory mieszkańcy Podgórza znosili wraz z krakowianami: politykę germanizacji, opłakany stan gospodarki, epidemie i inne problemy.

W czasie powstania styczniowego (1863) Podgórze, podobnie jak Kraków, stanowiło bazę zaopatrzeniową dla powstańców, wskutek tego doświadczyło licznych represji, obław i aresztowań.

W poł. XIX w. zaborcy rozpoczęli budowę systemu fortyfikacji w obrębie Krakowa i Podgórza, m.in. ufortyfikowano kopiec Krakusa, który został otoczony fortem i głęboką fosą oraz Krzemionki, na których wzniesiono dwie tzw. "baszty maksymiliańskie". Starając się nadążyć za rozwojem techniki wojskowej, a zwłaszcza artylerii, aż do wybuchu I wojny światowej rozbudowywano umocnienia twierdzy Kraków. Na prawym brzegu Wisły na wzniesieniach stanowiących dalekie przedpola Podgórza wybudowano forty m.in. w Prokocimiu, Rajsku, Wróblowicach, Skotnikach, Pychowicach, Bodzowie.

Okres ten związany był z rozwojem przemysłu. Ze względu na dostępność terenów i niższe koszty, dogodność transportu itp. przenoszono tutaj i budowano nowe zakłady przemysłowe. Obecność surowców mineralnych sprzyjała powstawaniu przedsiębiorstw: wytwórni cementu E. Libana i Sp. w Podgórzu-Bonarce, kamieniołomów, cegielni, wapienników, także składów budowlanych i in. Przemysłowego charakteru nabierały również inne wsie i osady położone w pobliżu np. Borek Fałęcki (zakłady sodowe – późniejszy "Solvay" – wybudowane w latach 1901-1906), Płaszów, Ludwinów.

Ostatnie lata samodzielności Podgórza wiązały się z rozwojem miasta: rozbudową sieci komunikacyjnej, budową gmachów użyteczności publicznej i in. Prezydent m. Krakowa, Juliusz Leo określił w 1913 r. Podgórze jako "perłę w pierścieniu gmin Kraków otaczających" co nie było tylko okolicznościowym frazesem, ale dowodem uznania dla osiągnięć miasta. Istniała duża niechęć do połączenia z Krakowem, ostatecznie jednak argumenty: włączenie sąsiednich gmin w obręb Krakowa, co uniemożliwiało dalszy rozwój Podgórza, konieczność podjęcia poważnych i kosztownych robót (budowa portu, regulacja Wisły) i in., zdecydowały o tym, że w 1913 r. Rada miasta Podgórza uchwaliła połączenie z Krakowem, oficjalnie ogłoszone dopiero w 1915 r. Kolejne lata były okresem zrastania się organizmów obu miast.

Okres II wojny światowej to tragiczny okres w dziejach Podgórza. Od 1941-1943 r. istniało na terenie dzielnicy getto żydowskie. 14 marca miała miejsce jego likwidacja, większość mieszkańców getta zginęła w komorach gazowych obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W 1942 r. w Płaszowie stworzono obóz pracy dla Żydów i Polaków, później przekształcony w obóz koncentracyjny (od 1944). Więźniowie zmuszani byli do ciężkiej pracy w nieludzkich warunkach, m.in. w kamieniołomie. W wyniku głodu, chorób i egzekucji zginęło w nim ok. 80 tys. osób.

Kolejnym miejscem martyrologii na terenie Płaszowa był obóz karny dla "służby budowlanej" (Baudienstu), tzw. "Liban".

Po II wojnie światowej Podgórze zmieniło w dużym stopniu swój charakter, okres PRL-u przyczynił się do przekształcenia go w zaniedbane przedmieście Krakowa. W 1950 r. Podgórzem nazwano dużą prawobrzeżną dzielnicę. Od lat 70. jej obrębie zaczęły powstawać wielkopłytowe blokowiska m.in. Bieżanów, Kurdwanów, Na Kozłówce, Piaski Nowe, Prokocim, Ruczaj, Wola Duchacka i in. W 1968 r. na miejscu zburzonego fortu na Krzemionkach powstał Krakowski Ośrodek Telewizyjny.

W 1991 r., po reformie podziału administracyjnego Kraków podzielono na osiemnaście dzielnic samorządowych. Dzielnica XIII objęła historyczną część Podgórza, Płaszów, Rybitwy i Przewóz.

[edytuj] Zabytki i interesujące miejsca

• Apteka "Pod Orłem" – Muzeum Pamięci Narodowej, ekspozycja poświęcona gettu i obozowi Płaszów
• Fabryka "Emalia" – w latach 1939-1944 fabryka naczyń emaliowanych, później również wyposażenia wojskowego. Od 1939 r. pod zarządem Oskara Schindlera – postaci rozsławionej przez film "Lista Schindlera" w reż. Stevena Spielberga
• Fort św. Benedykta – ciekawy przykład architektury obronnej w formie wieży maksymiliańskiej
• Fortyfikacje poaustriackie – część umocnień twierdzy Kraków
• Kamieniołom "Liban" – w czasie II wojny światowej obóz pracy
• Kopiec Krakusa – kopiec, będący jakoby grobowcem legendarnego Kraka
• Kościół św. Benedykta – powstały na miejscu poprzedniej świątyni w kształcie rotundy pochodzącej z ok. 1000 r.
• Kościół św. Józefa – kościół parafialny Podgórza, zbudowany w latach 1905-1909 według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego
• Magistrat – ratusz Podgórza wzniesiony w latach 1844-1854
• Nowy Cmentarz Podgórski – główna nekropolia Podgórza
• Rezerwat przyrody nieożywionej "Bonarka" – dawne wyrobisko kamieniołomu, ciekawy przykład uskoku tektonicznego i platformy abrazyjnej (dawnego dna morza)
• Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach – związane z osobą św. Faustyny Kowalskiej, gwałtownie rozwijające się centrum pielgrzymkowe
• Stary Cmentarz Podgórski – najstarsza nekropolia Podgórza, jednocześnie najstarszy cmentarz komunalny w Krakowie

[edytuj] Zobacz też

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Serwis dzielnicy Podgórze
• Serwis Bonarki
• Strona o tematyce Podgórza

[edytuj] Bibliografia

• Dzieje Krakowa, 1979, [red.] Janina Bieniarzówna, Jan M. Małecki i Józef Mitkowski, t. I Kraków do schyłku wieków średnich, Kraków.
• Kiełkowski Roman, 1972, Historie spod Kopca Kościuszki, Kraków.
• Podgórze: przewodnik po Podgórzu, prawobrzeżnej dzielnicy Krakowa, 2004, [red. naukowa] Jacek Salwiński, Kraków.