Ochrana
Z Wikipedii
Ochrana - (ros. Отделение по охранению порядка и общественной безопасности Otdielenije po ochranieniju poriadka i obszestwiennoj biezopasnosti, Oddział ochrony porządku i bezpieczeństwa państwowego) - tajna policja polityczna w Rosji carskiej, powstała po zabójstwie cara Aleksandra II, na mocy ukazu Aleksandra III z 14 sierpnia 1881 roku. Zlikwidowana w czasie rewolucji lutowej w 1917 roku.
Głównym zadaniem ochrany było tropienie przeciwników władzy, natomiast jej specjalnością stało się organizowanie wszelkiego rodzaju prowokacji. Do tej pory w Rosji istniały następujące formacje policyjne:
- policja wiejska
- policja miejska
- policja tajna
- korpus żandarmów
Ochrana miała własne szyfry i system łączności, niezależne od Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Ministerstwa Spraw Zagranicznych i dowództwa wojskowego. Organizacyjnie podlegała, poprzez powołany w 1898 roku Wydział Specjalny (Osobyj Otdieł), dyrektorowi Departamentu Policji, działajacemu w ramach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Ochrana dysponowała rzeszą funkcjonariuszy i armią płatnych agentów. Zasadniczą taktyką Ochrany była infiltracja działających wtedy w Rosji licznych organizacji wywrotowych, natomiast jej specjalnością stało się organizowanie wszelkiego rodzaju prowokacji. W cesarstwie rosyjskim działało siedem wyodrębnionych zarządów ochrany, m.in. w Petersburgu, Moskwie (1880), Warszawie (1881), Kijowie, Odessie i Tyflisie (obecnie Tbilisi), a także 19 terytorialnych, m.in. w Białymstoku, Łodzi i Wilnie. Ochrana miała także agenturę za granicą z centralą w Paryżu, której podlegały placówki w Genewie, Londynie, Berlinie, a także w Galicji i na Bałkanach. Ochrana zatrudniała stosunkowo niewielki zespół etatowych funkcjonariuszy, ale korzystała z rozbudowanej (1915 ok. 300 tys.) sieci tajnych agentów i z prowokacji jako metody walki politycznej. Ochrana została zlikwidowana podczas rewolucji lutowej 1917. Najbardziej znanym agentem Ochrany był Roman Malinowski.
Jedną z najbardziej brzemiennych w skutki prowokacji Ochrany, jak przypuszczają historycy, było sfabrykowanie tzw. Protokołów Mędrców Syjonu, czyli rzekomych planów opanowania świata przez Żydów. Protokoły zaczęły w pewnym momencie żyć własnym życiem i stały się orężem walki politycznej w wielu krajach, m.in. Niemczech hitlerowskich. Do dzisiaj są też wydawane w niektórych krajach arabskich i traktowane jak prawda historyczna.
[edytuj] Źródła
- Normam Polmar, Thomas B. Allen - Księga Szpiegów, Wydawnictwo Magnum Warszawa 2000
[edytuj] Zobacz też
 |
Służby specjalne byłego Związku Radzieckiego i Rosji |
|---|---|
|
Obecne: GRU od 1918 | SWR od 1991 | FSB od 1995 | |
