Max Frisch
Z Wikipedii
Max Frisch (ur. 15 maja 1911 w Zurychu, zm. 4 kwietnia 1991 w Zurychu) szwajcarski pisarz, dramaturg i architekt.
Był synem architekta. Początkowo zaczął studiować germanistykę na uniwersytecie w Zurychu, lecz po śmierci ojca ze względów materialnych musiał przerwać studia. Pracował w redakcji gazety "Neue Zürcher Zeitung". W latach 1933-1935 podróżował po wschodniej i południowej Europie, a także po raz pierwszy odwiedził Niemcy. W latach 1936-1941 studiował architekturę, po ukończeniu studiów z sukcesami zajął się architekturą i otworzył własne biuro architektoniczne. W 1947 poznał w Zurychu Bertolta Brechta, a w 1951 wyjechał na stypendium Rockefellera do USA.
Max Frisch uczestniczył w 1948 w Kongresie Pokoju we Wrocławiu. W 1955 ostatecznie zamknął swoje biuro architektoniczne i od tej pory zajmował się wyłącznie twórczością literacką. W toku swej kariery wielokrotnie nagradzany, między innymi w 1989 został uhonorowany nagrodą im. Hermanna Hesse.
W swojej twórczości Max Frisch atakuje faszyzm i inne przejawy totalitaryzmu. Przedstawia sytuację współczesnego człowieka z jego uwarunkowaniami i ograniczeniami społecznymi oraz wpływ na jego życie technokratycznej cywilizacji.
Spis treści |
[edytuj] Dzieła (wybór)
[edytuj] Powieści
-
- Stiller (1954, wyd. polskie 1960)
- Homo Faber (1957, wyd. polskie 1959)
- Powiedzmy Gantenbein (Mein Name sei Gantenbein, 1964, wyd. polskie 1965)
- Montauk (1975, wyd. polskie 1978)
[edytuj] Dramaty
-
- Santa Cruz (1944)
- Nun singen sie wieder (Teraz śpiewają oni znowu, 1946)
- Die chinesische Mauer (Chiński mur, 1947)
- Als der Krieg zu Ende war (1949)
- Graf Öderland (1951)
- Biedermann i podpalacze (Biedermann und die Brandstifter, 1958)
- Andorra (1961)
[edytuj] Inne
-
- Blätter aus dem Brotsack (1940) (dziennik wojenny)
- Dziennik 1946-1949 (Das Tagebuch 1946-1949, 1950)
- Tagebuch 1966-1971 (1972)
