Masakra Fettermana

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Masakra Fettermana

[[|238px]]

Data	21 grudnia 1866
Miejsce	Dolina Peno, w pobliżu Fort P. Kearny
Wynik	Całkowite zwycięstwo Indian
Przyczyna	wkroczenie wojsk USA na terytoria Indian
Terytorium	Kraj rzeki Powder

Walczące strony

Dakotowie, Szejenowie, Arapaho

Stany Zjednoczone

Dowódcy

Szalony Koń, Hump

kpt. William J. Fetterman

Siły

ok. 2000 Indian

48 piechoty
30 kawalerii
2 cywilów

Straty

(?) prawdopodobnie kilkudziesięciu zabitych i rannych

cały oddział

Masakra Fettermana - starcie wojska amerykańskiego z Indianami 21 grudnia 1866 podczas Wojny Czerwonej Chmury.

Wiosną 1865 r. wojsko zaczęło pojawiać się na ziemiach wolnych Indian prerii. Żołnierze patrolowali drogi i linie telegraficzne, zapuszczali się wzdłuż Szlaku Oregońsko – Kalifornijskiego, zwanego Szlakiem Bozemana, w głąb krainy rzeki Powder. Wywołało to niepokój Indian z plemion: Czejenów, Dakotow (Siuksów) i Arapaho, którzy zdecydowani byli do upadłego bronić jednego ze swych nielicznych już terytoriów. Rozpoczęła się wojna, zwana Wojną Czerwonej Chmury, która przyniosła sukces Indianom. W jej czasie doszło do wielu potyczek i bitew. Najbardziej spektakularnym sukcesem plemion indiańskich było wciągnięcie w zasadzkę i wybicie do nogi oddziału z Fort Phil Kearny, które przeszło do historii jako Masakra Fettermana.

Pod koniec lata 1866 r. główny wódz Dakotów (Lakotów) Oglala, Czerwona Chmura dysponował około trzema tysiącami wojowników z plemion Dakotów, Czejenów i Arapaho. Część z nich posiadała broń palną, lecz większość uzbrojona była we włócznie i łuki. Indianie szykowali się do ataku na Fort Kearny. Starali się wywabiać z fortu i atakować mniejsze oddziały wojska. 21 grudnia 1866 r. wodzowie zadecydowali o zorganizowaniu wielkiej zasadzki i stoczeniu bitwy. Jej miejscem była mała dolina Peno Creek. Prawie dwa tysiące wojowników czekało w zasadzce. Dziesięciu innych, którymi dowodził Szalony Koń, Hump i Mały Wilk miało za zadanie wprowadzić wojsko do pułapki. Pozostali wojownicy przypuścili tymczasem atak na wozy wiozące drewno. Na odgłos wystrzałów wojsko wyszło z fortu i pogalopowało na odsiecz drwalom. Następnie do akcji przystąpili ludzie Szalonego Konia, Humpa i Małego Wilka. Swym zachowaniem rozjuszyli żołnierzy, którzy wyszli z fortu i rozpoczęli pościg. Gdy goniący Indian oddział znalazł się w zasadzce Indianie ruszyli do ataku. Zabili wszystkich – osiemdziesięciu jeden ludzi dowodzonych przez kapitana Williama J. Fettermana. Bitwa nazwana została przez białych Masakrą Fettermana, przez Indian Bitwą Stu Zabitych. Chociaż Indianie stracili dwustu zabitych i rannych wojowników, był to ich olbrzymi sukces. Klęska wywarła olbrzymie wrażenie w Waszyngtonie. Była to pierwsza porażka w czasie wojen z Indianami, i jedna z dwóch bitew w historii armii USA, gdy żaden żołnierz nie uszedł z życiem.